پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ در نظم نوین جهان که توسط انسان‌هایی پلید برنامه‌ریزی می‌شود، برخی از جوانان کشورهای غربی به سمت الحاد و عدم باور به خدا پیش می‌روند. خطر رواج این تفکر که سابقۀ هزاران ساله دارد بر کسی پوشیده نیست. این اولین بار نیست که ملحدین، ترویجِ افکار خداناباوری می‌کنند؛ در صفحات تاریخ می‌خوانیم که در زمان امام صادق (علیه‌السلام) شخصی مانند ابن ابی العوجاء (که به لحاظ علمی فردی بسیار قوی بوده است) در مسجد پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌نشسته و افکار و آراء باطل خویش را ترویج می‌کرد. امام صادق (علیه‌السلام) با تجهیز علمی اصحابی مانند هشام بن حکم و مفضل‌بن‌عمر به شبهات بی‌اساس این فرد جواب‌هایی مستدل و متقن می‌دادند. این شیوه برخورد امام صادق(علیه‌السلام) با ملحدین به ما می‌آموزد، مؤمنین باید اعتقاد خود را از راه عقل به دست آورند تا کسی به راحتی آن‌ها را فریب ندهد و اعتقادات آنان را متزلزل نسازد و ثانیا جواب‌هایی فاخر برای شبهات آنان داشته باشند.

در شبکه‌های مجازی افراد ملحدی با نام آتئیست اقدام به انتشار افکار پلید و مادی‌گرایانه خود کرده و بر روی افکار پاک بعضی از جوانان تأثیرات مخربی می‌گذارند. یکی از راه‌های پلید آنان که ظاهرا سرمایه‌گذاری مالی بسیار قوی پشت این مسئله می‌باشد کلیپ‌های انیمیشن «من زئوس هستم» می‌باشد.
از جمله کلیپ‌هایی که در این نوشته مورد بررسی و نقد قرار خواهد گرفت کلیپ 209 می‌باشد: گذشته از این‌که تمامی کلیپ‌های موجود زئوس از روش‌هایی مرموزانه‌ای مانند بدون سند و دلیل صحبت کردن، بازی با الفاظ و مغلطه‌کاری و ... برای رسیدن اهداف شوم خود استفاده می‌کند، در این کلیپ نیز زئوس سعی دارد، پیش‌گویی قرآن را غلط جلوه دهد و با مغالطاتی معجزه بودن قرآن را زیر سؤال ببرد.
نکته: به دلیل طولانی شدن مطلب، در این نوشته فقط به بررسی و نقد شبهات زئوس به آیات ابتدایی سوره روم می‌پردازیم.

بررسی و نقد:
خداوند متعال در آیات ابتدایی سورۀ روم می‌فرماید: «غُلِبَتِ ٱلرُّومُ* فِىٓ أَدْنَى ٱلْأَرْضِ وَهُم مِّنۢ بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ* فِى بِضْعِ سِنِينَ ۗ لِلَّهِ ٱلْأَمْرُ مِن قَبْلُ وَمِنۢ بَعْدُ ۚ وَيَوْمَئِذٍۢ يَفْرَحُ ٱلْمُؤْمِنُونَ.[روم/2-4] رومیان مغلوب شدند! (و این شکست) در سرزمین نزدیکی رخ داد؛ امّا آنان پس از (این) مغلوبیّت بزودی غلبه خواهند کرد... در ظرف چند سال. امر، امر خداست چه پيش [از پيروزى‌] و چه بعد [از پيروزى‌] و در آن روز مؤمنان شاد مى‌گردند.»

مقدمه اول: قضیه از این قرار است‌که: مفسران آورده‌اند كه در آغاز بعثت پيامبر به رسالت از سوى خدا دو ابرقدرت آن روزگار «روم» و «ايران» با هم در حال پيكار بودند كه در يك نبرد سهمگين ايرانيان بر روميان چيره شدند و بدان دليل كه روميان در آن زمان پيرو مسيح به شمار آمده و ايرانيان پيرو دين و آيين آسمانى و توحيدگرا نبودند، شرك گرايان و ظالمان عرب از پيروزى ايرانيان شادمان گرديدند و به مسلمانان هشدار دادند كه همه جا پيروزى از آن كافران است و شما نيز سرانجام شكست خواهيد خورد، امّا توحيد گرايان از شكست روميان و سقوط بيت ‏المقدس و قبله توحيدگرايان به دست كفرگرايان و آتش‌پرستان سخت اندوه‌گين و اظهار تأسف نمودند. بنابراين قرآن در آن شرايط سخت و دشوارى كه شكست بر روميان تحميل گرديده و ايرانيان مست پيروزى بودند و شرك‌گرايان عرب نيز از شكست مسيحيان و پيروزى كفرگرايان شادمانى مى‌‏كردند، به يك پيشگويى شگفت‏‌انگيز و عجيبى دست زد و به صراحت پيش‌گويى فرمود كه در همين چند سال آينده شرايط دگرگون مى‏‌گردد و شكست و پيروزى جاى خود را عوض مى‏‌كند.
آرى، اين از آيات شگفت‌‏انگيزى است كه به صراحت آسمانى و الهى بودن دعوت پيامبر و از جانب خدا بودن قرآن را به روشنى نشانگر است، چرا كه در اين آيه پيشگويى عجيب و معجزه‌‏آسايى آمده است كه جز ذات پاك و بى‏‌همتاى آفريدگار هستى از آن آگاه نيست.[مجمع البیان]
مقدمه دوم: بنا به ترجمه مترجمان و مفسران قرآن، کلمه «ادنی» در «فِىٓ أَدْنَى ٱلْأَرْضِ» به معنای «نزدیک‌ترین» است. که مکان‌هایی نیز برای آن تعیین کرده‌اند، اما نه به خصوص. مانند:
1. نزديك به شما مردم مكه، در شمال جزيره عرب، در اراضى شام، در منطقه‌اى ميان «بصرى» و «اذرعات».
2. بعضى از مفسران مانند مرحوم شيخ طوسى در تبيان احتمال داده‌اند كه منظور نقطه نزديكى به سرزمين ايرانيان بوده است يعنى در محلى واقع شد كه نزديك‌ترين نقطه ميان ايران و روم بود.
3. در اين‌جا تفسير سومى نيز وجود دارد كه شايد تفاوت زيادى از نظر نتيجه با تفسير دوم نداشته باشد، و آن اين‌كه منظور از اين زمين، زمين روم است يعنى آن‌ها در نزديك‌ترين سرحداتشان با ايران گرفتار شكست شدند. و اين اشاره به اهميت و عمق اين شكست است چرا كه شكست در نقطه هاى دور دست و مرزهاى بعيد، چندان مهم نيست، مهم آن است كه كشورى در نزديك‌ترين مرزهايش به دشمن كه از همه جا قويتر و نيرومندتر است گرفتار شكست شود.
مقدمه سوم: كلمه «بضع» در اعداد از سه تا نه را گويند. یعنی پیروزی رومیان در این زمان رخ خواهد داد.
مقدمه چهارم: در اين‌كه منظور از خوشحالى مسلمانان در آن روز چيست؟ جمعى از مفسرین گفته‌اند منظور خوشحالى از پيروزى روميان است هر چند آن‌ها نيز در صف كفار بودند، اما چون داراى كتاب آسمانى بودند پيروزى آن‌ها بر مجوسيان مشرك يك مرحله از پيروزى «توحيد» بر «شرك» بود.
و بعضى افزوده‌اند: مؤمنان از اين خوشحال شدند كه اين حادثه را به فال نيك گرفتند و دليلى بر پيروزى آن‌ها بر مشركان .
يا اين‌كه شادى آنان از اين بود كه عظمت قرآن و صدق پيش‌گوئى قاطع آن كه خود يك پيروزى مهم معنوى براى مسلمين محسوب مى‌شد در آن روز ظاهر گشت .
اين احتمال نيز بعيد به نظر نمى‌رسد كه پيروزى روميان مقارن بود با يكى از پيروزی‌هاى مسلمين بر مشركان بخصوص اين‌كه در بعضى از كلمات مفسران بزرگ آمده كه اين پيروزى مقارن پيروزى «بدر»، و يا مقارن «صلح حديبيه» بود كه آن نيز در نوع خود يك پيروزى بزرگ محسوب مى‌شد. مخصوصا تعبير بنصر الله نيز تناسب با اين معنى دارد.

حال پس از این مقدمات به اصل مطلب می‌پردازیم:

1. اعجاز قرآن از دريچه علم غيب: يكى از طرق اثبات اعجاز قرآن خبرهاى غيبى قرآن است كه يك نمونه روشن آن در همين آيات مورد بحث آمده، در طى چند آيه با انواع تأكيدات از پيروزى بزرگ يك ارتش ‍ شكست خورده در چند سال بعد خبر مى‌دهد، و آن‌را به عنوان يك وعده تخلف‌ناپذير الهى معرفى مى‌كند.
از يك سو خبر از اصل پيروزى مى‌دهد «وَهُم مِّنۢ بَعْدِ غَلَبِهِمْ سَيَغْلِبُونَ».
از سوى ديگر خبر از پيروزى ديگرى براى مسلمانان بر كفار مقارن همان زمان «وَيَوْمَئِذٍۢ يَفْرَحُ ٱلْمُؤْمِنُونَ.»
و از سوى سوم تصريح مى‌كند كه اين امر در چند سال آينده به وقوع خواهد پيوست «فِى بِضْعِ سِنِينَ.»
و از سوى چهارم با دو بار تأكيد، قطعى بودن اين وعده الهى را مسجل مى‌كند «وَعْدَ ٱللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ ٱللَّهُ وَعْدَهُۥ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ.[روم/6] این وعده‌ای است که خدا کرده؛ و خداوند هرگز از وعده‌اش تخلّف نمی‌کند؛ ولی بیشتر مردم نمی‌دانند!»تاريخ به ما مى‌گويد كه هنوز نه سال نگذشته بود كه اين دو حادثه انجام يافت. روميان در نبرد جديدى بر ايرانيان پيروز شدند، و مقارن همان زمان مسلمانان با صلح حديبيه (و طبق روايتى در جنگ بدر) پيروزى چشم‌گيرى بر دشمنان پيدا كردند.
اكنون اين سؤ ال مطرح است كه آيا يك انسان با علم عادى مى‌تواند اين چنين قاطعانه از حادثه‌اى به اين مهمى خبر دهد؟ حتى فرضا اگر قابل پيش بينى سياسى هم باشد (كه نبود) بايد با قيد احتياط و ذكر احتمال بگويد، نه اين چنين با صراحت و قاطعيت كه اگر تخلف آن ظاهر گردد بهترين سند براى ابطال دعوى نبوت به دست دشمنان خواهد افتاد.
حقيقت اين است كه مسائلى از قبيل پيش‌بينى پيروزى يك كشور بزرگ هم‌چون كشور روم با مسأله مباهله به خوبى نشان مى‌دهد كه پيامبر اسلام (صلى‌اللّه‌عليه‌وآله‌و‌سلّم) بجاى ديگرى دل بسته بود، و پشت‌گرمى از جاى ديگر داشت، و گرنه هيچ‌كس در شرائط عادى توانائى و جرأت بر چنين امورى ندارد.
بخصوص اين‌كه مطالعه در حال پيامبر اسلام نشان مى‌دهد كه او از كسانى نبود كه بى‌گدار به آب بزند، بلكه كارهايش حساب شده بود، چنين ادعائى از چنين كسى نشان مى‌دهد كه او تكيه بر جهان ماوراى طبيعت، بر وحى الهى و علم بى پايان خداوند داشته است.

2. تطبيق تاريخى: براى اين‌كه بدانيم شكست روميان از ايرانيان و سپس پيروزى آن‌ها در چه مقطع تاريخى واقع شده است كافى است بدانيم كه در تواريخ امروز، در دوران خسروپرويز، به يك دوران جنگ طولانى ميان ايرانيان و روميان برخورد مى‌كنيم كه بيست و چهار سال دوام يافت، و از 604 ميلادى تا 628 به طول انجاميد.
در حدود سنه 616 ميلادى دو سردار معروف ايرانى بنام «شهر براز» و «شاهين» به قلمرو روم شرقى حمله كردند، آن‌ها را شكست سختى دادند، و منطقه شامات و مصر و آسياى صغير را مورد تاخت و تاز قرار دادند، دولت روم شرقى كه گرفتار شكست سختى شده بود تا آستانه انقراض پيش رفت و دولت ايران تمام متصرفات آسيائى او را با مصر تسخير كرد. و اين در حدود سال هفتم بعثت پيامبر (صلى‌اللّه‌عليه‌و‌آله‌وسلّم) بود.
ولى پادشاه روم «هرقل» از سال 622 ميلادى تهاجم خود را به ايران شروع كرد و شكست هاى پى در پى به سپاه خسروپرويز وارد ساخت، و تا سال 628 ميلادى اين جنگ‌هائى كه به نفع روميان بود ادامه يافت، «خسروپرويز» شكست سختى خورد و مردم ايران او را از سلطنت خلع كرده و پسرش «شيرويه» را بجاى او نشاندند.
با توجه به اين‌كه ميلاد پيامبر (صلى‌اللّه‌عليه‌و‌آله‌وسلّم) در سال 571 و بعثت پيامبر (صلى‌اللّه‌عليه‌و‌آله‌و‌سلّم) در سال 610 ميلادى واقع شد شكست روميان منطبق بر سال هفتم بعثت و پايان پيروزى روميان و شكست خسروپرويز بر سال پنجم تا ششم هجرت منطبق مى‌شود، و مى‌دانيم در سال پنجم فتح خندق اتفاق افتاد و در سال ششم صلح حديبيه اتفاق افتاد، البته انتقال اخبار جنگ ايران و روم به منطقه حجاز و مكه نيز معمولا مقدارى از زمان را اشغال مى‌كرده است و به اين ترتيب تطبيق تاريخى اين خبر قرآنى روشن مى‌شود (دقت كنيد.)[2]

3. زئوس در مورد «أدنی» و تطبیق آن با بحر میت نظریه‌ای را مطرح می‌کند که این نظریه در بعضی سایت‌ها توسط برخی مسلمانان مطرح شده است و پس از آن زئوس این نظریه را بدون دلیل رد می‌کند. و فقط می‌گوید از کجا معلوم شکست روم در بحر میت رخ داده است؟ اما ما در این‌جا در مقام اثبات این نظریه نیستیم ولی به هر حال در فرض ثبوت این نظریه به نقل تواریخ و شکست روم در این مکان، نقطه‌ی قوت دیگری برای اعجاز قرآن است و اگر هم در تاریخ اثبات نشود که در این مکان شکست رخ نداده باز هم لطمه‌ای به قرآن و اعجاز آن وارد نیست؛ چرا که ما گفتیم اولا: پیش‌گویی قرآن یک معجزه است. و ثانیا: بنا به ترجمۀ مترجمان قرآن و مفسران، کلمۀ «ادنی» به نزدیک‌ترین تعبیر شده است نه پایین‌ترین.

پی‌نوشت:

[1]. مجمع البیان، طبرسی، احیاءالکتب الاسلامی، سایت تبیان، ج4، 366- 367.
[2]. تفسیر نمونه، آیت الله مکارم شیرازی و همکاران، سایت تبیان، سوره روم، ذیل آیه 2-6.