پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آیت الله صافی گلپایگانی، متولد 1297 ه‍.ش و از مراجع تقلید شیعه، همواره در سنگر علم و فقاهت به دفاع از کیان اسلام پرداخته و آثار گرانبهایی را از خود بر جای گذاشته است. در این مقاله سعی داریم، فتواهای این بزرگوار را در خصوص بهائیان بیان کنیم. با توجه به تعدد سؤالات، نظرات ایشان را با ذکر عنوان و جواب ذکر می‌کنیم:
1- بهائیان در یک نگاه: «فرقه‌ی بهائیت دینی ندارند و ضال و مضل هستند و کافر می‌باشند و نجس هستند و ازدواج با آنها حرام است و همچنین تبلیغ و ترویج آنها حرام و جائز نیست. مؤمنین باید با شناخت کامل از عقائد حقه‌ی شیعه‌ی اثناعشری دفاع نموده و خودشان را از شر مکائد شیطانی و دشمنان محافظت نمایند و مانع فعالیت و ترویج آنان شوند.»[1]
2- بهائیان از لحاظ طهارت و نجاست: «بهائیان نجس هستند و اجتناب از آنها واجب است».[2]
3- آیا بهائیان اهل ذمه محسوب می‌شوند؟ «اهل ذمّه بر يهود، نصارى و مجوس، به شرط اينكه مقرّرات شرعى ذمّه را عمل نمايند، اطلاق مى‌شود؛ اما بهائى‌ها اهل ذمّه نيستند. و اللّه العالم‌».[3]
4- پذیرش بهائیان در مراکز آموزشی: «ثبت نام آنها به عنوان بهائى، كه يك سازمان جاسوسى و ضدّ اسلامى است، جايز نيست و خلاف مصالح اسلامى، اصول و ارزش‌هاى انقلاب اسلامى است. و اللّه العالم‌».[4]
5- اظهار دوستی و دست دادن با بهائیان: «اظهار دوستى با بهائى‌ها با دست دادن و صورت‌هاى ديگر جايز نيست.»[5]
6- پذیرفتن هدیه از بهائیان: «در صورتى كه موجب تقويت آنها بشود، جائز نيست. و اللّه العالم‌».[6]
7- خرید و فروش: «در صورتى كه موجب تقويت آنها بشود، جائز نيست. و اللّه العالم‌».[7] و در جای دیگر در خصوص سؤال از معامله با بهائیان در صورتی که ضرورت نداشته باشد و امکان معامله با مسلمان هم وجود داشته باشد، فرموده‌اند: «جایز نیست.»[8]
8- ارتباط با بهائیان: «بطور كلى برخورد مساعدتى و موافقت‌آميز و هر ارتباطى كه موجب ترويج و تقويت فِرَق ضاله باشد، جائز نيست و ترك مصاحبت و مجالست با آنها لازم است.»[9]
9- خواندن کتب بهائیان: «حفظ و نگهدارى كتب ضلال و خواندن آنها حرام است، مگر براى كسى كه‌ قدرت تشخيص حق از باطل را داشته باشد و غرض صحيحی، مانند ردّ مطالب باطله، داشته باشد. و اللّه العالم».[10]‌
10- ازدواج با بهائیان: «ازدواج مسلم يا مسلمه با بهايي جايز نيست و اگر عقد بين آن‌ها واقع شود، باطل است؛ چه زن باشد و چه مرد و جدا شدن آن‌ها واجب است و بر مسلمانان لازم است، آن‌ها را جدا كنند و محتاج به طلاق نيست، لكن اگر زن نمی‌‎دانسته كه مرد بهايی است يا مسأله را نمی‌‎دانسته كه نبايد به بهايی شوهر كند، بعد از جدايی از او بايد عدّ‌ه‌ی وطي به شبهه، كه عدّه‌ی طلاق است، نگه دارد.» [11] و در جایی دیگر فرموده‌اند: «ازدواج با بهائیان حرام و باطل است» [12] و در جای دیگر در خصوص افرادی که از روی جهالت با افراد بهائی ازدواج کرده‌اند، فرموده‌‌اند: «ازدواج صحیح نبوده و به محض آگاهی از مسأله، باید بدون طلاق از او جدا شود و چون جاهل بوده، آمیزش او حکم وطیء به شبهه را دارد و اگر بعد از آگاهی به حکم شرعی، زندگی را ادامه دهد، علاوه بر اینکه حرام است، آمیزش او حکم زنا را دارد».[13] و در خصوص ادامه‌ی زندگی با افرادی که توبه کرده‌اند، فرموده است: «اگر واقعاً توبه کنند، می‌توانند با عقد جدید آنها را به ازدواج خود درآورند».[14] و در خصوص ادامه‌ی زندگی با افرادی که توبه می‌کنند، ولی حاضر به ابطال شماره‌ی مخصوص خود نمی‌باشد، فرموده‌اند: «اگر تسجیل و شماره‌ی مخصوص را به طور آشکار و رسمی ابطال نکنند و برائت خود را رسماً و با اسم، از این فرقه و علی محمد باب و حسینعلی بهاء و عباس افندی و شوقی اعلام نکنند، کافی نیست».[15] و در خصوص فرزندانی که در این ازدواج متولد می‌شوند، فرموده است: «اگر مسلمان نمی‌دانسته و با جهل به حکم، ازدواج کرده، فرزند نسبت به او محکوم به حلال‌زاده بوده است و نسبت به طرف بهائی ملحق نیست».[16]
11- همکاری با مراکز بهائی: «همكاری و شركت با مؤسسات فرهنگي بيگانگان و فِرَق ضالّه، كه از عوامل مهم استعمار و تضعيف مسلمين و تقويت كفار بوده و هست، جايز نيست.»[17]
12- شرکت در مجالس بهائیان: «شركت در مجالس و محافل اهل بِدع و فِرَق ضالّه، حرام است مگر براي ردّ آن‌ها در صورت تمكن.»[18]
به امید روزی که بساط این فِرَق ضاله در جهان اسلام در هم پیچیده شود و نور حقیقت بر صفحه‌ی گیتی تابیده شود.

پی‌نوشت:
[1]. استفتاء کتبی از دفتر حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی، شماره‌ی نامه  132، تاریخ استفتاء: 05/11/87.
[2]. استفتاء کتبی از دفتر حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی، شماره‌ی نامه  2041، تاریخ استفتاء: 19/11/87، سؤال شماره‌ی 1.
[3]. آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی، جامع الأحکام، قم: انتشارات حضرت معصومه (سلام الله علیها)، سال 1417 ه‍.ق، ج 2، ص 97، سؤال 1507.
[4]. همان، ص 98، سؤال 1509.
[5]. همان، سؤال 1511.
[6]. همان، سؤال 1510.
[7]. همان.
[8]. استفتاء کتبی از دفتر حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی، شماره‌ی نامه  2041، تاریخ استفتاء: 19/11/87، سؤال شماره‌ی 2.
[9]. آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی، جامع الأحکام، قم: انتشارات حضرت معصومه (سلام الله علیها)، سال 1417 ه‍.ق، ج 2، ص 95، سؤال 1499.
[10]. همان، صص 98-99، سؤال 1513.
[11]. آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی، توضیح المسائل، قم: انتشارات دفتر معظم‌له، ص 471، مسأله‌ی 2851؛ بنگرید به: پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی
[12]. استفتاء کتبی از دفتر حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی، شماره‌ی نامه  2041، تاریخ استفتاء: 19/11/87، سؤال شماره‌ی 3.
[13]. همان، سؤال شماره‌ی 4.
[14]. همان، سؤال شماره‌ی 6.
[15]. همان، سؤال شماره‌ی 7.
[16]. همان، سؤال شماره‌ی 8.
[17]. آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی، توضیح المسائل، قم: انتشارات دفتر معظم‌له، ص 479، مسأله‌ی 2882
[18]. همان، مسأله‌ی 2883