پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_«عبادت» واژه ای که در متون و ادبیات دینی  جامعه ما ، تقویت خداباوری و نقطه اتصال به خدا را گره زده است. واژه  ای که برای خیلی از انسان ها مقدس  بوده و آن را مایه رسیدن به آرامش خود می دانند .

ولی چندسالی است که واژه های معنوی  ازنوع «غربی آن »از زبان نویسندگان غربی در جای جای کشور به راحتی مطرح شده و بعضا با موافقت خود وزارت محترم ارشاد اجازه چاپ گرفته و برخی مواقع هم به دور از چشم ناظرین به گستره توزیع و نشر خود ادامه می دهند .

درخیلی از نمایشگاه های کتاب که در محیط های دانشگاهی و غیر دانشگاهی برگزار می شود بخش عمده قفسه ها مملو از کتاب های با موضوع روانشناسی والبته ترویج کابالا و یا عرفان های شرقی و غربی است .

وین دایر که آثارش چند سالی می شود در محیط های دانشگاهی و  در بین جامعه توزیع می شود از جمله افرادی است که در آثارش مفاهیم همچون عبادت رادرآثارش بیان می کند.

وین دایر در جای جای آثارش به موضوع عبادت و معنویت و رسیدن به قدرت الهی تکیه می کندو آن را برآمده از وجود مقدس درونی خود می داند .

اما عبادتی که وین دایر در آثارش معرفی می کند یا تکیه بر کابالیسم است و یا برعرفان های مدیتیشین،یوگا و مراقبه ‏های هندی استوار است .درواقع دایر عبادت را همان مدیتیشین می داند.دایر معتقد است، آدمی  با تمرکز و توصل به درون خود، به هرچه بخواهد می رسد.

بطورمثال وین دایر مدیتیشین را همان عبادت معرفی می کند او می گوید:«اگر می‌خواهید به تمرین مدیتیشن  بپردازید، آن را به تمام معنی انجام دهید و سعادت و خوشی را در خلوت این عمل ببیند و اگر بخواهید می‌توانید نام دعا برآن بگذارید و آن را به عنوان گفت‌وگو با خداوند تلقّی کنید.[1]

وین دایر رهایی خود از الکل را مرهون مدیتیشین معرفی می کند ودائم مدیتیشن و یوگا را به دیگران توصیه می‌کند.[2]

 درحالی که  مدیتیشین ارمغان آیین هندوها به غرب بوده است.انگلیسی ها اولین کسانی هستند که این لقمه چرب و نرم آماده را برای پر کردن خلا معنویت های بشری در سرزمین های غربی برده و آن را نسخه ای رهایی بخش بشر از بحران معنویت ارائه دادند.

اگرکسی با دقت توجهی در عرفان هندوهیزیم داشته باشد بسهولت پی خواهد برد که عرفان دایر همان اعمال مرتاض های هندی و شرقی است با این فرق که او دیگر گوشه نشین نبوده بلکه با زندگی ماشینی  و سرمایه داری تلفیق کرده  است.

او تنها توانسته با افکار و اندیشه های خود افراد را در آثارش تنها در یک برهه از زمان به ارامش برساند ، نه اینکه او را به خدای متعال برساند ، بلکه او بجای تعالی بخش روح انسان آن را در درون خود انسان محبوس کرده است و همه چیز را در درون خود  جستجو می کند .

وین دایر در آثارش دنبال رضایتمندی خدای متعال نیست بلکه او به دنبال رساندن آدم به آرامش است حالا این راه از هرطریق بود اشکال ندارد ، اگر لازم شود اعتقادات ،مذهب، دین و هر آنچه که افراد به آن معتقد هستند اگر از دیدگاه دایر مانع رسیدن آرامش بود باید دور افکنده شود. درحالی‌که عبادت نگاه مستقل به نفس نیست؛ بلکه ارتباط آگاهانه با خالق است که البته این ارتباط از مسیر پرورش نفس ـ مشروط به پیوند خوردن با خالق ـ محقّق می‏شود.

وین دایر عبادت را به ضعیف ترین مبانی تنزل می دهد مراقبه و عبادتی که او معرفی می کند سراز نفی و  انکار شریعت در‌می‌آورد.

دایر؛ یک بدعت گذار و جاعل در عناوین عبادتی  است، او خود را بعنوان یک مبدع و رهبری معنوی می داند که حرف هایش مملو از تضاد و خودمحوری و انسان مداری است.

نتیجه گیری

عبادتی که دایر معرفی می کند؛ نه تنها انسان را به خدا نزدیک نمی کند بلکه او را ازخدا دور کرده و راهی غیر از راه الهی را برمی گزیند

عبادت اسلامی ؛عبادتی است که انسان با فراگیری فرامین الهی از طریق دستورات نبی مکرم اسلام و اهل بیت(علیهم السلام)راه سعادت دنیوی و اخروی را طی می کند.

اگر در دین خدا بدعت و تشریعی صورت گیرد نه تنها مورد رضایت الهی نبوده بلکه بعنوان بدعت گذار مورد مجازات الهی قرار خواهد گرفت .

منابع :

[1] وین دایر خود حقیقی، ص ۱۵۹

[2] وین دایر ندای درونی، صص ۱۴۷ – ۲۷۰؛ خود حقیقی، ص ۱۶۰؛ عرفان،ص ۶۶ و ۳۷۳