خیانت در مورد یک اثر و کتاب این است که مترجم آن ، معنا و مفهومی که نویسنده قصد داشته  به خواننده  منتقل کند را عوض کرده و معنا و مقصود خود را به عنوان ترجمه کتاب قرار داده و به خواننده منتقل کند!
این خیانت زمانی بزرگ  و نابخشودنی محسوب می شود که کتاب منصوب به  یک پیامبری باشد که پیروانش  باید به آن کتاب عمل کنند،علاوه براینکه زبان نوشتاری کتاب بگونه ای باشد که خیلی به ندرت افرادی بتوانند آن کتاب را ترجمه کنند!
برای توضیح بیشتر ابتدا مختصرا در مورد زبان نوشتاری اوستا مطالبی را بیان می کنیم:
خط پهلوی که خط اوستایی بر آن استوار است، خط رایج برای نوشتن زبانهای گوناگون ایرانی میانه بود، ولی برای نوشتن زبان دینی که نیازمند دقت فراوان بود بسنده نبود چرا که پهلوی یک ابجد ساده شده هجایی با ۲۲ نماد (حرف) بود که بیشتر آنها مبهم بودند (بدین معنا که دارای بیش از یک صدا بودند). در مقابل، اوستایی یک خط کامل با نویسه‌های (کاراکتر) روشن و رسا برای صداها بود و اجازه ابهام زدایی آوایی چندصداییها (allophone) را می‌داد. این الفبا شامل شماری از نویسه‌های بر گرفته از پهلوی شکسته (a, i, k, t, p, b, m, n, r, s, z, š, xv) بود حال آنکه برخی از نویسه‌ها (ā, Y) تنها در پهلوی دینی موجود بود (در پهلوی شکسته y , k دارای نویسه یکسان هستند). به نظر می‌رسد که برخی از آواها مانند Ə از حروف کوچک یونانی گرفته شده باشد[1].اوستایی شکلی ویژه از l پهلوی است که تنها در نشانه‌های آرامی موجود است. برخی از حروف (مانند: ŋ́, ṇ, ẏ, v) نوآورانه هستند. خط اوستایی، مانند خط پهلوی و همچنین آرامی از راست به چپ نوشته می‌شود. در خط اوستایی حرفها به هم جسبیده نیستند و خطوط پیوند (انواع استاندارد عبارتند از: sk, šc, št, ša)کمیاب بوده و خاستگاه ثانویه دارند.[2]

نکته دیگر اینکه اوستا از نظر زبان به هیچ وجه یکدست نیست بعضی قسمتها کهنه‌تر و از نظر دستوری با قواعد زبان اوستایی بیشتر مطابقت دارند ولی در برخی قسمتها این قواعد کمتر مراعات شده‌اند[3]
پس با توجه به نکته ای که بیان شد مبنی بر اینکه خط اوستا خط معمولی نبوده که هر افراد متعددی بتوا نند آن را ترجمه و این وظیفه مترجم را سنگین می کند که با نهایت دقت آنر ا ترجمه کند.

اما آن خیانت بزرگ:
ابراهیم پورداود که مترجم کتاب اوستا است ، در ترجمه فارسى اوستا راه خلافى رفته است! چنان که مؤلف کتاب «تاریخ اجتماعى ایران باستان»و تحت عنوان بى اعتبارى ترجمه هاى ابراهیم پورداود از اوستا مى نویسد: پورداود در کتاب ادبیات مزدیسنا و در ترجمه گاتها و یسنا همه جا هرمز یا اهورا مزدا را خداوند یکتا نامیده و خدایان دیگر زردشت را از فرشتگان وى شمرده است و براى این که چنین عقیده اى را با اوستا منطبق سازد لفظ «ایزد»، «یزدان» و «بغ» را که هر سه در زبان فارسى قدیم و جدید به معنى خداوند است در ترجمه هاى خودگاهى به لفظ «فرشته» تبدیل کرده، و گاهى معنى عبارات و واژه ها را چنان تغییر داده که خواننده تحت تاثیر عقاید مترجم قرار مى گیرد و از توجه به اصل مطلب و مقصود زردشت باز مى ماند. سپس مى افزاید: در صفحه 29 جلد اول کتاب ادبیات مزدیسنا، چنین مى نویسد: پس از ظهور زردشت خداى یگانه به اهورا مزدا موسوم شده است.
همچنین در صفحه 36 همان کتاب مى نویسد: زردشت به قوم خود گفت آنچه در بالا و پایین است جمله را یک آفریده، سازنده است و جز او کسى شایسته ستایش نیست و حال آن که در کتاب زردشت و حتى در کتب زمان ساسانیان هیچ کجا هرمز به صفت واحد و یگانه توصیف نگشته و همچنین زردشت هیچ کجا قید ننموده که (به جز اهورا مزدا کسى شایسته ستایش نیست) بلکه بر عکس آن به نام هر یک از خدایان زردشت ژست مخصوصى در ستایش و نیایش تنظیم یافته است و اکثر جزوات اوستا مشتمل بر این نیایشها و ستایشها مى باشد». پورداود براى این که اهورا مزدا را خداى یگانه معرفى کند دراوستا هر کجا از خدایان دیگر زردشت با لفظ «یزدان» و «ایزد» یاد شده و شاید این لفظ بیش از یکصد مورد در اوستا تکرار شده است [4]همه را به «فرشته» معنى کرده است در صورتى که این واژه در زبان فارسى کنونى و یا در پهلوى ساسانى و زبان اصلى اوستا در ردیف بغ Baqha به معنى خداوند استعمال شده است لذا دارمستتر Dasmestatr دانشمند فرانسوى این دو لفظ را همه جا به واژه Dtev و خداوند ترجمه کرده است. حتى خود پورداود نیز در دیباچه کتاب به جاى بسم الله جمله به نام یزدان بخشنده بکار برده است و «یزدان» را به معنى خدا گرفته است.[5] روى این دلیل  ترجمه هاى فارسى نامبرده، از جزوات پراکنده خود اوستا، بى اعتبارتر است و محققان از مراجعه به آنها نمى توانند عقاید زردشت را به دست آورند. زیرا در این ترجمه ها علاوه بر این که حقیقت افکار زردشت و دین ایران باستان منعکس نشده، خود این ترجمه ها و تفسیرها باعث تحریف اوستا هم شده است متاسفانه اخیرا عده اى از استادان و دانشجویان تحت تاثیر افکار خاص او قرار گرفته و ترجمه هاى او را مدرک قرار داده اند که دور از واقعیت است.
بدین جهت مؤلف تاریخ اجتماعى ایران باستان، بعد از آن که نمونه هاى زیادى از اشتباهات پورداود را در ترجمه هاى اوستا یادآورى نموده، نوشته است: این قبیل اشتباهات و خطاهاى وى به قدرى کثیر و متعدد است که ذکر همه آنها از گنجایش کتاب ما بیرون مى باشد. منظور پورداود در این ترجمه ها این بود که مندرجات اوستا را در نظر خوانندگان فارسى زبان با عقاید شخصى خود منطبق سازد و یک اوستاى نوبنیاد و نوظهور و غیر واقعى به محققان ایرانى عرضه بدارد و راهى را که امثال آنکتیل دو پرون و دیگر دانشمندان غیر ایرانى در توسعه فرهنگ و ادبیات فارسى پیموده اند در نظر محققان یا دانشجویان ایرانى معکوس و وارونه جلوه دهد.

پورداود در ترجمه هاى فارسى از قاعده اصلى ترجمه منحرف شده و به هیچ یک از خوانندگان و محققان فارسى زبان مجال نداده که در تفسیر کتاب زردشت همت گمارند و عقیده اى غیر از آنچه وى راجع به زردشت بیان داشته، اتخاذ کنند و این امر سبب شده که تاکنون محققان و اوستا شناسان ایرانى در صدد انتقاد از گفته هاى پورداود و یا در صدد تفسیر و تحقیق در فلسفه و افکار زردشت برنیامده اند. حال باید دید چه باعث شد که پورداود اقدام به چنین ترجمه هایى کرده است.
نکته ای که می توان از این بحث نتیجه گرفت این می باشد که با توجه به کلمه ایزدان که بارها  در اوستا به  کار رفته و معنای صحیح آن  به معنای خدایان می باشد مشخص می شود  دین زرتشتیت دین یکتا پرستی نبوده بلکه پیروان آن ها به خدایان متعدد اعتقادداشتند و به همین دلیل است که مترجم اوستا ایزدان را ،فرشتگان معنا کرده تا به این شکل یکتاپرستی را برای دین زرتشتیت اثبات کند!

-----------------------------------

منابع:

1.همایونفرخ، رکن‌الدین. سهم ایرانیان در پیدایش و آفرینش خط در جهان، انتشارات اساطیر

2.اوستا، گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه، صفحه ۹۳۲

3.اوستای کهن (متن کامل)، گزارش و پژوهش رضا مرادی غیاث آبادی، چاپ ۱۳۸۲، صفحه ۹ تا ۱۲

4.کتاب زبان فارسی و سرگذشت آن، نوشتهٔ دکتر محسن ابوالقاسمی

5.اوستا، جلیل دوستخواه(از گزارش ابراهیم پورداوود، چاپ پنجم ۱۳۶۴، برگِ نخستِ پیشگفتار