والتر هینتس (Walther Hinz) ایران‌شناس بزرگ آلمانی، می‌نویسد که زرتشتیان، خط دینی خود را (که اوستا را با آنان نوشته‌اند) از یهودیان و آرامی‌ها یاد گرفته‌اند (والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1392، ص 409).

گاتهای اوستا، کتابی است که معنا و مفهوم بسیاری از واژگان آن معلوم نیست. بین ترجمه‌های فارسی و غربی تقریبا اتفاق نظری وجود ندارد. بین ترجمه‌هایی که اوستاشناسان غربی هم ارائه کرده‌اند، اختلاف نظر بسیار است. غالباً یک عبارت یه چند صورت کاملاً مختلف ترجمه شده است.

اوستا کتابی است که موبدان زرتشتی و جامعه زرتشتیان و حتی مورخین در زمانی همه آنرا سروده زرتشتی می دانستند، تا اینکه در سال 1860 توسط آقای هوگ اکتشاف بزرگی صورت گرفت و تنها بخشی که امروزه گاتها نامیده می شود، سروده زرتشت نامیده شد.

در نگاه ایران‌شناسان، خط پهلوی (که یک خط نامناسب و پر از اِشکال است) سبب شد که نگارش اوستا نیز در بسیاری موارد، خطا و غلط از آب دربیاید. از جمله اشکالات خط پهلوی این است که در این خط گاهی یک حرف برای چند صدا استفاده می‌شود که همین امر باعث شده ترجمه بخش‌هایی از اوستا با مشکل جدی مواجه شود.

کتاب «نگاهی نو به دیرینگی اوستا» اثر پژوهشگر ارجمند، مهدی رستمی است که به صورت ویژه به نقد تاریخی و تبیین سیر انحرافات و تحریفات کتاب مقدس زرتشتیان پرداخته است. این کتاب، پژوهشگر را به سوی شناختی نو فرامی‌خواند و حقایق تلخ و شیرین را در کنار یکدیگر قرار داده، وی را به قضاوتی عادلانه، منصفانه و منطقی بر مبنای اسناد و دلایل تاریخی دعوت می‌کند.

نبود نص الهی در ادیان دیگر و تعارض آموزه‌های کتب مقدس با رهاوردهای علمی و حاجات عصری، اندیشمندان و متألهان غرب را بر آن داشت که به عصری کردن دین، روی آورند؛ زیرا نه چشم پوشی از دستاوردهای نوین علمی و نیازهای عصری امکان پذیر می‌نمود و نه با تعارض می‌توان زیست و نه متون مقدس از چنان اعتبار و وثاقت و درون‌مایه‌ای برخوردار بود که بر علم پیشی گیرد.