منع حدیث به دوران بعد از رحلت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) منحصر نشد، بلکه فتح باب و سنت سیئه‌ای برای دوران‌های طولانی و بهانه‌ای برای شکنجه و زندانی کردن راویان حدیث شد. این سنت بعد از برپا شدن علاوه بر این که موجب منع ترویج احادیث پیامبر شد، موجب شکنجه ی راویان حدیث و پیروان اهل بیت شد و مدتها ادامه دار بود.

ایمان به غیب، ایمان به چیزهایی که از حواس ظاهری پنهان است خواه درک آن با حواس باطنی ممکن باشد مانند معاد، یا ممکن نباشد مانند حقیقت روح، و به عبارت دیگر ایمان به غیب یا مستند به دلیل عقلی است یا دلیل نقلی، و از طرف دیگر ادیان آسمانی شرط قبول اعمال صالح را ایمان به غیب می‌دانند و تکمیل فضائل اخلاقی انسان را وابسته به آن می‌شمارند.

بعد از جا افتادن سنّت سیئه‌ی منع نقل و تدوین حدیث، پیامدهای بدی را در پیش داشت، که با ممنوعیت نقل احادیث به‌وجود می‌آمد و یکی از این پیامدها، سوزاندن احادیث پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) توسط خلفا و ... در عصر بعد از رحلت پیامبر اسلام بود و با بیان چند داستان از کتب اهل سنت به این امر دست یافتیم.

از اعتقادات شیعه این است که رهبری و زمامداری دینی و سیاسی حکومت اسلامی را بعد از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) یک مقام الهی و منصب خلیفه اللهی است که به امر خداوند، پیامبر کسی را که شایسته باشد معرفی می‌کند. زیرا یقیناً کسی را که پیامبر از جانب خدا معرفی می‌کند، واجد همه شرایط رهبری و شایسته زعامت و امامت است

بعد رحلت پیامبر اکرم (ص) بعد از 23 سال تلاش برای هدایت و سازندگی جامعه اسلامی، مسائل انحرافی فراوانی پیش آمد و نقل و تدوین احادیث پیامبر اکرم ممنوع شد و به بهانه‌های واهی، آن را به آتش کشیدند. با این‌وجود کسانی‌که جلوی ترویج سخنان رسول اکرم را گرفتند، بهانه‌هایی آوردند تا بتوانند بدون هیچ مشکلی این عمل را پیش بگیرند.

روایتی وارد شده که در مورد داستانی از پایین کشیدن عمر از منبر، توسط امام حسین (علیه السلام) می‌باشد و سخنانی که در میان آن‌ها رد و بدل شده است. با توجه به این روایت و ذکر سخنان عمر، می‌توان فهمید که عمر معترف به امر ولایت اهل بیت (علیهم السلام) می‌باشد و همین‌طور برخی از بزرگان اهل سنت هم، سند این روایت را تایید کرده‌اند.