پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «پس از من از ابوبکر و عمر پیروی کنید». این ادعایی است که از سوی برادران اهل‌سنت بیان شده است. در سند این روایت افرادی هستند که در ضعف ایشان از سوی خود اهل‌سنت شکی نیست. به عنوان مثال می‌توان به عبدالملک بن عمیر اشاره کرد که فردی ضعیف است.

یکی از مسائل چالش برانگیز، مقوله جانشینی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. اهل‌سنت با پذیرش نظریه خلافت، انتخاب جانشین را به مردم واگذار کرده و مذهب تشیع آن‌را از موهبت‌های الهی می‌داند. شیعیان برای اثبات دیدگاه خود به روایت بشارت دوازده جانشین استناد کرده و آن‌را متکی به کتب اهل‌سنت می‌دانند.

پذیرش حکومت حاکم غلبه یافته با زور، از سوی اهل سنت مورد تایید است. این دیدگاه مبتنی بر دلایلی است که از آن جمله می‌توان به قاعده «الضرورات تبیح المحظورات» نام برد. اما قاعده مذکور تنها بر جواز انجام برخی از محرمات دلالت دارد، که شامل کارهای غیر مشروع حاکم غالب، مثل تعطیلی حدود الهی نمی‌شود.

من نمی‌دانم که عذاب وجدان با برخی از طرفداران ماجرای سقیفه چه کرده است که به هرچیزی تمسک میکنند تا بتوانند به غصب خلافت توسط اهل سقیفه لباس مشروعیت بپوشانند. آنها به انحاء مختلف در صدد این هستند که عمل خلاف شرع اهل سقیفه را توجیه کنند و حتی در این راه به کلام حضرت علی نیز تمسک می‌کنند تا وجدانشان آسوده گردد.

می‌دانیم که هیچ انسانی به غیر از ائمه اطهار مصون از خطا و اشتباه نیست. همه انسانها احتمال ارتکاب گناه در آنها وجود دارد. اما نمی‌دانیم چرا برادران اهل سنت اصرار بر عادل بودن صحابه دارند؟ درحالی که تاریخ به وفور از خطاها و گناهان آنها پرده برداشته است. با مشاهده تاریخ به خوبی می‌بینیم که فرضیه عدالت صحابه یک سخنی پوچ و بیهوده است

بر اساس سیره و روش مسلمین از صدر اسلام و حتی قبل از آن، اصل زیارت قبور مورد قبول بوده و بزرگان فرق و مذاهب اسلامی خود به این موضوع هم تصریح می‌کردند و هم عامل به آن بوده‌اند. اما در عین حال معتقد بودند که در دین اسلام مواردی باعث می‌شود که انسان به شرک و کفر متمایل شود لذا اهل سنت به شدت هر چه تمام‌تر از آن نهی می‌کردند و دیگران را باز می‌داشتند