از تعالیمی که پیشوایان بهائی ادعای اختراع آن را داشته‌اند، اصل لزوم تعلیم و تربیت است. این ادعا در حالیست که بیش از 1200 سال از پیدایش بهائیت، اسلام بر لزوم تعلیم و تربیت انسان‌ها تأکید کرده است. بعلاوه؛ پیشوایان بهائی که خود در ابتدایی‌ترین مسائل تربیتی‌شان مانده‌اند، با چه رویی ادعای اختراع تربیت جهانی را با خود یدک می‌کشند؟!

شیخ احمد احسایی در آثار خود، مطالب غلوآمیزی در خصوص جایگاه معصومین (علیهم السلام) ذکر کرد و صراحتاً وجود موجودات را صادر از وجود ائمه (علیهم السلام) می‌داند. این در حالیست که نه تنها هیچ‌کدام از معصومین (علیهم السلام) برای خود چنین مقامی قائل نشده؛ بلکه با کسانی که این‌گونه صفات را به ایشان می‌دادند، به شدت برخورد می‌نمودند.

شیخ احمد احسایی در شرح زیارت جامعه‌ی کبیره خود، گناه شیعیان را حقیقتاً بر عهده‌ی معصومین (علیهم السلام) دانسته و به توجیه آیه‌ی قرآن در رد ادعای خود پرداخته است. این در حالیست که: 1. لازمه‌ی این حرف، نسبت دادن گناه به اهل‌بیت (علیهم السلام) است 2. گناه، حاصل عمل اختیاری هر انسان است و جز خود گناه‌کار کسی مقصّر نیست.

پیشوایان شیخیه معتقدند که پیامبر، جسمی غیرقابل دیدن داشته و همچون روحی منجمد بوده است. این درحالیست که: 1. اگر چشم‌ها نمی‌توانستند پیامبر را ببینند، پس مردم چه می‌دیدند؟ 2. اگر قرار می‌بود جسم پیامبر این‌گونه باشد، پس بهتر نبود ملائکه به جای ایشان فرستاده شوند؟ 3. قرآن صراحتاً پیامبر را در مسائل بشری مانند دیگر انسان‌ها معرفی می‌کند.

حاج کریم خان کرمانی معتقد است که شیخ احمد در 37 علم از جمله موسیقی، هیأت، جفر و... صاحب تألیف و نظر بوده است. نگارش شروحی بر کتاب‌های فلسفی ملاصدرا، شیخیان را بر آن داشت که شیخ احمد را صاحب قلم در علم فلسفه نیز بدانند. این در حالیست که به گفته‌ی مرحوم آشتیانی شیخ احمد، حتی یک قاعده از قواعد فلسفه و عرفان را درک ننموده است.

پیشوایان مسلک شیخیه بر خلاف آموزه‌های اصیل اسلامی، پیروان خود را به سمت کُرنش در برابر ظلم و ظالم سوق می‌دهند! این در حالیست که آیات بسیاری از قرآن، مسلمانان را از ظلم پذیری بازداشته و تفکر جبرگرایی را در پذیرش ظلم رد کرده است. بعلاوه، این‌گونه موضع‌گیری پیشوای شیخی، بی‌شباهت به اندیشه‌ی جبرگرایی علمای حکومت بنی‌امیه نیست!