مبلّغان بهائی با استدلال به دو روایت مدعی شدند که اسم حضرت قائم نمی‌تواند «محمد» باشد. این ادعا درحالیست که ذکر نام مبارک «محمد» برای ایشان منحصر به حدیث لوح و راویان شیعه نبوده، بلکه برخی از علمای اهل تسنّن نیز این نام مبارک را برای ایشان ذکر فرموده و احادیثی که از بردن نام ایشان نهی می‌کند، مربوط به دوره‌ی پیش از غیبت کبری هستند.

امر به معروف و نهی از منکر (به معنای دعوت مردم به کار نیک و بازداشتن آنان از کار زشت)، از جمله واجباتی است که جزء فروع دین به شمار آمده و در کتاب آسمانی قرآن نیز مورد تأکید قرار گرفته است. این در حالیست که در بسیاری از موارد با لزومِ امر به معروف و نهی از منکر (این دستور قرآنی) مخالفت کرده و آن را به زمان حضور امام مشروط کرده‌اند.

مرتضی اسماعیل‌پور، در طول حدود 4 سال گذشته، فعالیت‌های گسترده‌ای در جهت (به اصطلاح) دفاع از حقوق شهروندان بهائی ایرانی در فضای مجازی داشته است. این فعالیت‌های به اصطلاح حقوق بشری، که با هدف مقابله‌ی نرم با انقلاب اسلامی در ایران صورت می‌گرفت، تا حدی به دور از حقیقت و اغراق‌آمیز بود، که دست آخر، صدای بیت‌العدل حیفا را نیز درآورد!

پیشوای شیخیه‌ی کرمان با نقض اصل تولّی و تبرّی، مسلمانان را به سوی ظلم‌پذیری سوق داده است. وی تا آن‌جا پیش رفته که اطاعت از ستمگران را به مثابه اطاعت از خدا دانسته است! این در حالیست که بنابر نظریه‌ی وی، علما و صحابیِ مقابله کننده با ستمگران، فاسق به حساب می‌آیند و حتی مشروعیت خلافت خلفای سه‌گانه و یزید نیز ثابت می‌گردد!

پیشوای مسلک شیخیه، با استدلال به برخی روایات بر خلاف مفهوم تبرّی، مسلمانان را به سازش‌کاری و کُرنش در برابر ظلم ظالمین فرا خوانده‌اند. این در حالیست که روایاتی که قیام قبل از ظهور را نفی می‌کنند، خبر واحد محسوب می‌شوند و خبر واحد زمانی معتبر است که در مقابل دستورهای صریح اسلام و قرآن نظیر دفاع از حق و جلوگیری از ظلم قرار نگیرد.

وجوب معرفت امام زمان در هر عصر، از مشهورترین احادیثی است که منابع شیعه و سنّی به آن تصریح دارند. اما در این میان، پیشوای شیخیه‌ی کرمان، تفسیر بی‌سابقه‌ای از این روایت مشهور ارائه داده و امام زمانِ در روایات را همان رکن رابع معرفی نموده است. این در حالیست که با ملاحظه‌ی تمامی تعابیر در روایات، ادعای کریم خان از اساس رد می‌گردد.