بهائیت وشیخیه
بزرگان بهائیت با اقرار به خاتمیت پیامبر اسلام، مقامی برتر از پیامبری را برای پیشوایان خود (به نام مظهر الله)، ادعا دارند. اما به راستی اگر مقامی که باب و بهاء برای خود ادعا داشتند، قابلیت دریافت شریعت را داشت، در واقع مقام نبوت و یا رسالت بوده و اگر ختم نبوت و رسالت پذیرفته شود، به عبارتی پایان سلسله‌ی ارسال پیامبران ثابت می‌شود.
کانال تبلیغی بهائیت به نقل از نهاد رهبری بیت العدل، هرگونه تبلیغ شهروندان اسرائیلی توسط بهائیان را ممنوع اعلام کرد. اما به راستی، اگر تبلیغ شهروندان اسرائیلی به خاطر پیروی از قوانین این کشور ممنوع است، پس چرا سرکردگان بهائیت اصرار به گسترش تبلیغ خود در ایران داشته و پیروان خود را سپر بلای این دوگانگی و راحت‌طلبی خود می‌سازند؟!
مبلّغان بهائی مدعی شدند دراحاديث آمده كه پس از قائم، حضرت مسيح ظاهر شده و حكم جهاد را برخواهد داشت. این ادعا در حالیست که اولا: این حدیث در سایر کتب روایی ذکر نشده. ثانیاً: آن‌چه در روایات، پیرامون ظهور حضرت مسیح (علیه السلام) آمده، اینست که ایشان به عنوان یار حضرت مهدی (علیه السلام) و نه ناسخ آیین ایشان خواهند بود.
بعد از وفات شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی، در بین شاگردان ایشان اختلاف شدید بر سر جانشینی صورت گرفت. حاج محمد کریمخان توانست در کرمان به سبب موقعیتی که داشت، جانشینی را به خود اختصاص دهد. میرزا محمدباقر خندق آبادی که نماینده‌ی کریمخان در شهر همدان بود، بعد از وفات وی ادعای جانشینی کرد و فرقه‌ی شیخیه‌ی باقریه را پایه‌گذاری کرد.
سرکردگان بهائی برای آن‌که بتوانند ادعای پیامبری خود را با آیه‌ی خاتمیت تطبیق دهند، مقام مظهریت را برای پیشوایان خود ادعا کرده‌اند. این در حالیست که آنان از یک‌سو ختم سلسله‌ی پیامبران را به وسیله‌ی حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) می‌پذیرند و از سویی دیگر، مقامی را بالاتر از نبوت و رسالت، برای بشر متصور نمی‌دانند.
مبلّغان بهائی در یکی از کانال‌های تبلیغی خود، با استناد به ادعای عبدالبهاء، به تحریف آیه‌ی 87 سوره‌ی مبارکه‌ی حجر پرداخته و تلاش نمودند تا آن را بر پیشوایان خود تطبیق دهند. اما به راستی اگر قرار باشد هرکس، بدون دلیل و سند و مدرک، آیه‌ای از قرآن را در تفسیر خود بداند، دیگر سنگ روی سنگ بند می‌شود؟!
مبلّغان بهائی در کانال تبلیغی خود ذیل مقاله‌ای مدعی شدند نواب اربعه‌ی امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه) کاذبند و اساساً پنهان شدن امام زمان از دید بشر، غیرمعقول است. اما به راستی بهائیان با چه رویی نواب اربعه را کاذب خوانده و امکان غیبت امام زمان را منکر می‌شود، در حالی که پیشوای بابیت، اظهاراتی بر خلاف ادعای آنان بیان کرده است.
مبلّغان بهائی، پس از انکار صداقت نواب اربعه‌ی امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه)، به تأیید صداقت مدعیان دروغینی نظیر شلمغانی پرداخته و او را "تنها ندا دهنده حقيقت" خطاب کردند. اما با در نظر داشتن اعتقادات باطل شلمغانی، به این باور می‌رسیم که هرکس در جبهه‌ی مقابل شیعه قرار گیرد (با صرف‌نظر از اعتقادات باطلش)، دوست بهائیت به شمار می‌رود.
جریان بهائیت مدعی است که تنها دو سال پس از مرگ مدعی پیامبری بابیت، در زندان تهران به پیامبرخوانده‌ی بهائیت نیز وحی نازل و آیین بیان نسخ شده است. اما به راستی اگر مقتضیات دوران قاجار در فاصله‌ی تنها دو سال به گونه‌ای توانست تغییر کند که تجدید دین را لازم آمده، بنابراین در دوران حاضر، می‌بایست لااقل هفته‌ای یک دین جدید نازل شود!
مبلّغان بهائی مقصود از دمیدن دو نفخه‌ی صور، در آیه‌ی 68 سوره‌ی زمر را پیشوایان خود دانستند. این در حالیست که این آیه و آیاتی از این قبیل، صراحت بر وقوع قیامتی دارد که سرکردگان بهائی منکر آن شدند. همچنین، مبلّغان بهائی با چه منطقی محکمات آیات الهی را تأویل می‌کنند که پیش‌تر پیامبرخوانده‌ی بهائیت، آنان را از تأویل منع کرده است.
مبلّغان بهائیت در پاسخ به این‌که چه نیازی به ظهور دو (به اصطلاح) دینِ بابیت و بهائیت، آن هم با فاصله‌ی اندک بوده، گفتند که ظهور آیین بیان، با هدف زدودن خرافات برای ظهور بهائیت بوده است. اما به راستی چگونه علی‌محمد شیرازی توانست خرافاتی که (به ادعای مبلّغ بهائی) در حدود 7000 سال شکل گرفته بود را در تنها در عرض 6 سال از بین برد؟!
پیشوای فرقه‌ی بابیت و بهائیت، حکم به نابودی تمامی کتاب‌هایی که در غیر از موضوع این فرقه تصنیف شده را داده است. اشراق خاوری نیز برای توجیه این حکم خلاف عقل پیشوای خود، منظور باب را نابودی کتاب‌هایی می‌داند که سبب گمراهی بشر شود. این در حالیست که علی‌محمد شیرازی همگان را از تأویل و تفسیر کتاب بیان، نهی کرده است.
مبلّغان بهائی مدعی شدند که احاديث اسلامی دوره‌ی آیین بابی را بین 5 تا 19 سال دانسته‌اند. این در حالیست که اولاً: نویسندگان بهائی، حتی یکی از این روایات را ذکر نکرده‌اند! ثانیاً: اگر منظور آنان، تاریخ‌هایی است که برای شهادت یا رحلت امام زمان (عجّل الله فرجه) ذکر شده؛ باید گفت این هم با ادعای آنان هم‌خوانی ندارد.
شیخیه دو معنای عام و خاص برای رکن رابع بیان کرده است. در جایی رکن رابع را عام و شامل تمامی شیعیان و در جایی آن را خاص و تنها شامل یک نفر می‌داند. برای حل این اختلاف می‌توان گفت: علمای شیخیه در ابتدا برای تبرئه‌ی خود معنای عامی را بیان کرده‌اند و سپس آن‌قدر آن را تخصیص زده‌اند که تنها شامل یک نفر می‌شود و او همان بزرگ شیخیه است.