پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی پیشوای فرقه‌ی بابیت و بهائیت، احکام خلاف علم و عقل بسیاری را به خدای حکیم منتسب کرده است. همچنان که این پیشوای بهائیت، حکم به نابودی تمامی کتاب‌هایی که در غیر از موضوع این فرقه تصنیف شده را داده است: «البابُ السادس فی حُکمِ مَحوِ کلِّ الکُتبِ کُلِّها إلّا ما انشَئَت أو تُنشیءَ فی ذالکَ الأمر [1]؛ در بیان حکم نابودی همه‌ی کتاب‌ها تمامشان، غیر از آن‌چه در این امر (بابیت) انشاء شده یا انشاء شود».
از این‌رو اشراق خاوری، که این حکم پیشوای خود را مخالف با عقل و مساوی با نابودی تمام علوم می‌بیند، به توجیه این حکم علی‌محمد شیرازی روی آورده است. این مبلّغ بهائی در مقام توجیه‌تراشی برای این حکم خلاف علم و عقل پیشوای خود، مدعی می‌شود که منظور از نابودی تمام کتاب‌ها، کتاب‌هایی است که سبب گمراهی بشر می‌شود.[2]
اما به دو دلیل نمی‌توان این توجیه را پذیرفت:
اولاً: علی‌محمد شیرازی صراحتاً همگان را از تأویل و تفسیر کتاب بیان، نهی کرده است: «و إذن نیست از برای أحدی که تفسیر کند به آن‌چه خداوند در بیان نازل فرموده».[3]
ثانیاً: در بسیاری از آثار علی‌محمد شیرازی، مخالفت وی با علم و علم آموزی [به غیر از یادگیری نوشته‌جاتش]، صراحت دارد؛ که بی‌شک نمی‌توان تمام آن‌ها را لاپوشانی کرد.[4]
آری؛ پیروان فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت در حالی برای مُدرن جلوه دادن خود، یکی از آموزه‌های فرقه‌ای خویش را لزوم مطابقت دین، با علم و عقل معرفی می‌کنند [5]، که در آثار پیشوایانشان، مطالب ناقض این اصل پیدا می‌شود. این در حالیست که آیین الهی اسلام، خیلی پیش‌تر وارد میدان شده و پیروان خود را به علم‌آموزی توصیه کرده است؛ همچنان که حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) فرمودند: «اُطلُبوا العِلم و لو بالصّين فإنَّ طلب العِلم فَريضةٌ عَلى كُلِّ مُسلِمٍ [6]؛ علم را فراگیرید اگرچه در چین باشد؛ زیرا طلب دانش بر هر مسلمانى واجب است».

پی‌نوشت:
[1]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، بی‌جا: نسخه‌ی 1330، ص 198.
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، اقداح الفلاح، ص 199.
[3]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، بی‌جا: نسخه‌ی 1330، ص 20.
[4]. همان، ص 130.
[5]. عباس افندی گفته است: «اگر مسائل دینیه مخالف عقل و علم باشد، وَهم است؛ زیرا مقابل علم، جهل است و اگر بگوییم دین ضدعقل است، مقصود این است که دین جهل است»: عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 2، ص 24.
[6]. ابوالقاسم پاینده، نهج الفصاحه (مجموعه کلمات قصار حضرت رسول)، بی‌جا: دنیای دانش، نشر اول، بی‌تا، ج 1، ص 217.