ایراد گرفته‌اند که وقتی می‌دانید امام حسین(ع) بهشتی و سعادتمند شده است، عزاداری برای او بی‌معناست؛ در پاسخ گفته می‌شود که گریه و عزا برای شهدای کربلا، برای عاقبت آنان نیست، بلکه به جهت محبت و بزرگداشت آنان است؛ همچنین آثار و برکاتی نیز بر آن مترتب است.

زیارت برای بشر، موضوعی فطری و درونی است که به طور طبیعی در زندگی وی ظهور و بروز می یابد. انسان با زیارت، دیداری مشتاقانه و آمیخته با احترام نسبت به پیشوایان دینی و رجال خدمتگزار سیاسی و اجتماعی، انجام داده و زیارت را نوعی بزرگداشت آنان می‌داند.

مراسم قمه زنی و ... از خارج عراق به آن كشور وارد شده و ريشه عربی ندارد؛ انگليسی‌ها، برای رسيدن به اهداف خود رسم قمه و شمشيرزنی بر پيشانی را از شيعيان هندوستان شروع كردند كه از مركز تشيع و مرجعيت نجف دور بودند؛ اين بدعت بدون مجوز علما پذيرفته شد و به ايران و عراق رخنه کرد.

وهابیت عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) را بدعت دانسته و می‌گویند شیعیان بدعت گزار هستند، چون در دین عزاداری نبوده است. ابن تیمیه در این باره می‌گوید: از حماقت‌های شیعیان است که هر ساله برای کسی که سال‌ها پیش کشته شده، ماتم گرفته و نوحه سرایی می‌کنند. این در حالی است که عزاداری از سنت‌های نبوی و قرآنی است.

قمه زنی، علاوه بر اینکه ضرر به نفس و وهن مذهب است، تعادل روانی برخی از افراد حساس جامعه را نیز بر هم می‌زند. متخصصان روان‌پزشکی معتقدند، قمه‌زنی در روحیه افراد حساس جامعه از جمله کودکانی که شاهد این عمل هستند، اثر منفی بر جای می‌گذارد.

عزاداری و سوگواری بر عزیزان از دست رفته، رویکردی طبیعی است که از مهر و محبت سرچشمه می‌گیرد و از آغاز آفرینش انسان تا حال رواج داشته است و خدای سبحان نیز بر این واکنش طبیعی بشر مهر تأیید زده است.