يكي از دلايلي كه باعث شد كه ايرانيان به اسلام گرايش پيدا كنند و در موقع هجوم اعراب با آنها همكاري نمايند ناراضي بودن مردم از وضع ديني و حكومتي بود. سلطنت آخرين پادشاهان ساساني با هرج و مرج ناراحت كننده‎اي همراه بود و احساسات مردم نيز نسبت به فرمانروايان خود غيردوستانه بود. زيرا فرمانروايان نيروي خود را در راه تأييد سياست زجر و شكنجه به منظور تثبيت...

براي پاسخ به اين سؤال ابتدا بايد به تفاوتي كه ميان آيين زرتشت و مجوس وجود دارد اشاره كنيم. اگر چه زرتشتياني كه امروزه مي‌شناسيم، همان مجوسياني مي‌باشند كه پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله ـ آنها را به عنوان اهل كتاب معرفي فرموده، ولي بايد به اين نكته توجه كرد كه در منابع روائي شيعه و سنّي، نبوت زرتشت به صورت صريح مورد تأييد قرار نگرفته است و اهل كتاب بودن مجوسيان به دليل وجود پيامبر...

برخى از مستشرقين، مردم قبل از زرتشت را طبيعت پرست معرفى مى كنند و معتقدند كه زرتشت يگانه پرستى را آورد و رواج داد; ولى طبق مفاد احاديث اسلامى معلوم مى شود كه ايرانيان قبل از آمدن زرتشت نيز موحد بوده اند و آيين آنان جزو اديان توحيدى به حساب مى آمده است. اين اعتقاد به توحيد بعد از ظهور زرتشت نيز ادامه يافت و وى نيز به عنوان منادى توحيد به تبليغ آيين خود پرداخت. او به خداى يكتا قايل بود و او را اهورامزدا، يعنى داناى توانا مى خواند.

در دين اسلام خداوند خالق همه كائنات و موجودات، حتي شيطان است و شيطان تحت امر خدا است و نمي‌تواند هر كسي را اغوا كند، در فرهنگ اسلام كار شيطان وسوسه است امّا در كيش زرتشت اهريمن تحت فرمان اهورا مزدا نيست؛ پس خداوند و اهورا مزدا «يزدان»، شيطان و اهريمن در دين اسلام و كيش زرتشت تفاوت ريشه‌اي و عمده دارد. نتيجه اين مي‌شود كه دين زرتشت در مسئله خالقيت به ثنويت گرايش دارد و تنها در مسئله...

هر دینی که ادعای رساندن انسان به سعادت را دارد در رابطه با شادی و غم احکامی آورده است، چرا که برای رسیدن به سر منزل سعادت تنها احکام نظری کافی نیست و نمی توان با تمسک به چنین احکامی ادعای سعادتمند کردن انسان را کرد بدین سبب طبیعی است که باید احکامی عملی برای شادی و غم های مردم در نظر گرفته شود به همین جهت مردم به هنگام تولد نوزادان و رسیدن کودکان...

پيش از آيين زرتشت، ايرانيان آتش را به عنوان تجلّي آلهه ستايش مي‏كردند و فروزندگان آتش را كه به منزله روحانيون بودند، آذر بانان مي‏خواندند و همچنين خورشيد و ماه و ديگر اجرام نوراني سماوي يا ستارگان و چشمه‏ها و ديگر مظاهر طبيعت را ستايش مي‏نمودند و حتّي به عقيده برخي از دانشمندان، پندار نيك و گفتار نيك و كردار نيك از جمله احكام آن دين بود...