از آن‌جا که رهبران بهائی، بارها پیروان خود را به اطاعت از حکومت‌ها امر کرده‌اند؛ بهائیان برای توجیه کارشکنی خود در ایران، این‌گونه توجیه می‌کنند که اطاعت از حکومت‌ها مشورط به عدالت ایشان است و نظام ایران عادل نیست. با بررسی کلام رهبران بهائی به این نتیجه می‌رسیم که اطاعت از حکومت در آیین بهائی حتی شامل حکومت‌های مستبد نیز می‌باشد.

نظام استکباری آمریکا برای گسترش تفکر بهائیت، از این فرقه، حمایت‌های مالی بسیاری نظیر به رسمیت شناختن موقوفات، تأسیس شرکت امناء و امتیازات طلایی آن کرده است؛ چرا که این فرقه، یکی از شاخه‌های امپریالیسم است که از سوی آمریکایی‌ها اداره می‌شود؛ لذا بهائیان مستبصر، بهائیت را حزب سیاسی صرف و خالی از معنویت معرفی می‌کنند.

شاید بتوان یکی از رفتارهای خائنانه‌ی بهائیان در حق فرهنگ ایران را در سرقت اشیای تاریخی از ایران به آمریکا دانست. عده‌ای بهائی برای خوش‌خدمتی به اربابان آمریکایی خود، با هماهنگی سرکردگان، اقدام به قاچاق آثار باستانی به خارج از این آب و خاک کرده‌اند. شاید بتوان این رفتار بهائیان خائن را تأسی به رفتار رهبرانشان در امر سرقت دانست.

از نکات پنهان در سفر عبدالبهاء به آمریکا که شاید توسط بهائیان خیلی بدان پرداخته نشود، سخنرانی وی در محافل ماسونی است. با توجه به ممنوعیت سخنرانی غیرماسون‌ها در لژها، دو احتمال برای استقبال از عباس افندی متصور است. یکی این‌که عبدالبهاء، به عضویت این انجمن درآمده و دیگری هم‌خوانی تعالیم وی با رفتارهای ضد دینی این جریان است.

از جمله آموزه‌های استعمار پسند فرقه‌ی بهائیت که مورد توجه سلطه‌طلبان قرار گرفته، نسخ حکم جهاد و دفاع است. در این راستا و در بحبوحه‌ی جنگ جهانی اول که ایران مورد تجاوز بیگانگان قرار گرفته بود، بهائیان با تبلیغات مسموم خود، سعی در مقابله با دفاع ملّی کشور ایران داشته‌اند که در پاسخ ایشان باید گفت: حاضر به جنگ باش، اگر صلحت آرزوست.

حسینعلی نوری در بدشت، لقب بهاءالله را بر خود گذارده است. در خصوص علّت نام‌گذاری او به این نام، احتمالی که معتبرتر است و با ساختار استعماری این فرقه هم‌سویی دارد، این است که میرزا حسینعلی، لقب بهاء را از لقب دولت روس‌تزاری «بهیّه» گرفته، تا ارادت و وابستگی هرچه بیشتر خود را به حامیان روس‌تزاری خویش، نشان دهد.