بن عثیمین از مفتیان بزرگ وهابی صفت «خستگی» را به خداوند نسبت می‌ دهد و آن را یک نوع از خستگی معرفی می‌ کند که چیزی از نقص در آن وجود ندارد. او برای اینکه ظاهرگرایی را کنار نگذارد، برای خستگی معنایی متصور می‌ شود که نقص نباشد، درحالیکه خستگی کمبود و نقص است.

سبکی درباره پیامدهای ناگوار پیروی از ابن‌تیمیه می‌گوید: ابن‌تیمیه ضررهای سهمگین و جبران ناپذیری را بر مِزی، ذهبی، بِرزالی و پیروان خود وارد ساخته است و آنان را به ارتکاب اشتباهات بزرگی وا داشته و در گرداب کارهای زشت و حفره‌های آتش فرو برده است.

عبارت «لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ» نشان از آن دارد که خداوند بشر نیست، بلکه او خالق بشر است و از این‌رو تعلقات بشری در ذات او راه ندارد. احساسات و عواطف، خنده و ... همه از مشخصات موجودات مادی است. اما هیچ‌کدام از آن‌ها در ذات اقدس الهی راه ندارد، چراکه وجود او منزه از امور مادی است.

وهابیت و ایادی آن در مباحث علمی و روایی راه هر گونه نقد بر کتب صحیحین را بسته و از این رو مجبورند چشم و گوش بسته مطالب آن را حتی اگر غیر عقلایی باشد را بپذیرند.

تمسک تنها به ظاهر قرآن گاه موجب عدم کشف حقیقت می‌شود کانند آنجا که خداوند را در عرش فرش کرده و آن را دارای اندازه و حدود بدانیم. سبحان الله

وهابیت که با توجه به کتب مورد قبولشان در مبحث خداشناسی معتقد به جسمانیت خداوند هستند برای اینکه در مقابل استدلالات و براهین شیعیان راه گریزی برای خود داشته باشند با تدلیس در روایات شیعیان اعتقاد به جسمانیت خداوند را به شیعیان نیز نسبت داده‌اند.