هرگاه کسى در شهر یا در بیابان و دریا، دست به اسلحه کند و مردم را به منظور غارت و بردن اموال، تهدید نماید حکومت اسلامى موظف است او را به یکى از این چند چیز مجازات کند: کشتن، به دار آویختن، بریدن دست راست و پاى چپ، یا تبعید، همان طور که در آیه شریفه قرآن مجید به آن اشاره شده است: «(إِنَّمَا جَزَآءُ الَّذِینَ یُحَارِبُونَ اللهَ وَرَسُولَهُ وَیَسْعَوْنَ فِى الْاَرْضِ فَسَاداً أَنْ یُقَتَّلُوا أَوْ یُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدِیهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِّنْ خِلاَف أَوْ یُنفَوْا مِنَ الْاَرْضِ); کیفر آنها که با خدا و پیامبرش به جنگ بر مى خیزند و براى فساد در روى زمین تلاش مى کنند (و با تهدید اسلحه به جان و مال و ناموس مردم حمله مى برند) فقط این است که اعدام شوند یا به دار آویخته گردند یا دست و پاى آنها به عکس یکدیگر (چهار انگشت از دست راست و چهار انگشت از پاى چپ) بریده شود و یا از سرزمین خود تبعید گردند».(1)
و هرگاه حاکم شرع حکم تبعید او را صادر نماید باید به مردم آن شهر بنویسد که از هم غذا شدن و هم نشینى و معامله با او خوددارى نمایند تا زمانى که توبه کند.
سارقى که به خانه مردم حمله مى کند در حکم «محارب» است و اگر در حین سرقت به قتل برسد خون او به هدر مى رود. همچنین کسى که به قصد بى حرمتى به زن یا پسرى حمله کند، آنها حق دارند به هر وسیله اى از خود دفاع کنند و اگر شخص مهاجم در این میان به قتل برسد خون او هدر است.
اشخاصى که مرتکب اختلاص، تزویر و تقلب، شهادت به باطل مى شوند حاکم شرع آنها را به مقدارى که موجب نهى آنها و عبرت دیگران شود تنبیه مى نماید.
* * *
1 . سوره مائده، آیه 33.