اسناد
ام عبدالله بنت ابی‌هاشم، نامه‌ای به نعمان بن بشیرانصاری نوشت و از او خواست در مورد مقامات و شأنیت زید بن خارجه انصاری، مطالبی را بیان کند. نعمان بن بشیر نیز در پاسخ به ام عبدالله، نامه‌ای نوشت و در آن، از علت مرگ زید بن خارجه سخن به میان آورد.
فضل بن روزبهان می‌گوید: محققان گفته‌اند که سندی مثل سند حدیث سلسلة الذهب از اسنادی است، که اگر بر دیوانه بخوانند شفا یابد، تا جایی که یکی از پادشاهان خراسان به نام نوح بن منصور سامانی وصیت کرد که این اسناد را با این حدیث بنویسند و با او در قبر نهند، و من حقیر بارها به تجربه دریافتم، هرگاه این حدی
غماری می‌نویسد: سید دباغ از اولیاء الهی است که از او، کرامات متعددی را مشاهده کرده‌ام.
جونه العطار، غماری، ص62.
مقاله: «آیا اولیاء الهی، می‌توانند در عالَم تصرف کنند؟»
غُماری از علمای سنی مراکش، مدعی شده است که اشخاص صالح، حتی می‌توانند مردگان را زنده کنند.
جونه العطار، غماری، ص62.
مقاله: «آیا اولیاء الهی، می‌توانند در عالَم تصرف کنند؟»
محمد بن جمیل زینو می‌گوید: اعلامیه دادن جهت اطلاع‌رسانی وفات انسان‌ها، بدعتی است که شرعاً ممنوع بوده و عملی است مشابه اعمال کفار و مشرکین.
توجیهات اسلامیه، جمیل زینو، ص94.
مقاله: «سه فتوای عجیب از مفتیان وهابی»
نووی می‌نویسد: «آنچه ابوالحسن ماوردی بصری در کتاب الحاوی از بعضی از اصحاب کلام حکایت کرده که به میت هیچ ثوابی بعد از مرگش نمی‌رسد، قطعاً قول باطل و خطایی واضح و مخالف نصوص از کتاب و سنت و مخالف اجماع امت است، پس نباید به آن اهمیت و بهاء داد.»
شرح صحیح مسلم، نووی، ج1، ص90.
هنگامیکه پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به کشته شدگان جنگ بدر رسید، خطاب به آنان چنین فرمود: آیا آنچه خدای متعال وعده داد، حق یافتید؟ سپس فرمودند: آنان (کشته شدگان جنگ بدر) سخنان من را می‌شنوند.
صحیح بخاری، ج3، ص87.
از پیامبر اکرم نقل شده: در شب شب معراج، بر حضرت موسی (علیه‌السلام) وارد شدم و مشاهده کردم در قبر نماز می‌خواند.
صحیح مسلم، ج4، ص1845.
مقاله: «بررسی دیدگاه وهابیت در رابطه با موانع طلب شفاعت از اموات»
ابن تيميه می‌گوید: از مردم گروهی هستند که بعضی از انواع عجم را بر عرب برتری می‌دهند، و غالباً مثل این کلام صادر نمی‌شود، مگر از روی نفاق.
اقتضاء الصراط المستقيم لمخالفة أصحاب الجحيم، ابن‌تیمیه، ص420.
ابن تیمیه می‌گوید: برای عرب‌ها مقام و منزلتی است که غیر عرب‌ها از این جایگاه برخوردار نیستند؛ تا جایی که از بین فرزندان آدم، تنها عرب‌ها از این مقام و منزلت برخوردارند؛ از این‌رو به خاطر این برتری، آنان مستحق محبت و تکریم از سوی غیر هستند.
ابن عبدالهادی از مدافعان تفکر ابن تیمیه، ضمن بیان قضیه مرگ ابن تیمیه آورده است: عده‌ای در قلعه اجتماع کردند؛ به آنان اجازه داده شد تا وارد قلعه شوند؛ جمعی قبل از غسل ابن تیمیه نشسته و مشغول قرائت قرآن بودند و با دیدن جسد ابن تیمیه و بوسیدن بدنش، خود را متبرک کردند.
سراج الدین بزار در مورد تبرک‌جویی مردم از جنازه و آب غسل ابن تیمیه نوشته است: کسانیکه از علما و عوام مردم در مراسم غسل ابن تیمیه حاضر بودند، برای نوشیدن آب جدا شده از بدن ابن تیمیه، ازدحام کردند؛ به صورتیکه برای هر کدام از آن‌ها، آب کمی رسید.
ابن ناصرالدین دمشقی از علمای شافعی مذهب قرن هشتم و نهم هجری قمری در کتاب «الرد الوافر» ماجرایی از علی بن عبدالکریم نقل می‌کند که: من جوان بودم و دخترى داشتم که چشمانش درد می‌کرد، ما به ابن تیمیه اعتقاد داشتیم، او رفیق پدرم بود و پیش ما مى‌آمد و با پدرم دیدار مى‌کرد.
پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به‌صورت مداوم به بیماران می‌فرمود: عبارت «بسم الله»، تربت سرزمین ما (مدینه) و آب دهانِ بعضی از ما، به اذن خداوند مریض ما را شفا می‌دهد.
صحیح مسلم، ج4، ص1724.