یکی از نشانه‌های جالب توجه درباره‌ی مسلک شیخیه که همسویی پیشوایان شیخی را با دشمنان شیعه به خوبی نشان می‌دهد، تمجیدهای محمود آلوسی (مفتی بغداد) از سران شیخی و بابی‌ها می‌باشد. اما به راستی، کسی که شیعیان را بخاطر دوستی اهل بیت (علیهم السلام) تکفیر می‌کرد و از قتل‌عام آنان خشنود شد، چرا باید مرید غالیان و مدعیان مهدویت دروغین شود؟!

یکی از باورهای مسلک شیخیه، اعتقاد به این است که نمازگزار باید در سوره‌ی حمد نماز، هنگام قرائت «إیّاکَ نَعبُدُ» حضرت علی (علیه السلام) را قصد کند. اعتقادی که پیش‌تر قرآن کریم، توجیهات آن را از عوامل گرایش انسان‌ها به شرک برشمرده است. البته فرقه‌ی بهائیت در الگوگیری از این باور شیخی و صوفی، پا را فراتر گذاشته و به کفر رسیده است.

بر خلاف پیامبران الهی که فی نفسه هیچ‌گاه اقدام به نمادسازی برای ادیان الهی نداشته و تنها به دنبال وحدت انسان‌ها تحت لوای بندگی خداوند بوده‌اند، پیشوایان بهائیت همچون گروه‌های سازمانی، به دنبال تشکیلاتی کردن و نمادسازی برای فرقه‌ی خود بوده‌اند. لذا در این مقاله، سعی بر آن داریم تا با نمادهای ساختگی تشکیلات بهائیت آشنا شویم تا مبادا ندانسته، مورد استفاده قرار گیرد.

هیچکدام از ادیان و پیامبران الهی نمادی را به عنوان نشان شریعت خود مطرح نساخته‌اند. چرا که هدف از ارسال پیامبران، ایجاد حس نزدیکی به خداوند و نه نماد و حزب بازی بوده است. این در حالیست که سران بهائیت به دنبال تشکیلاتی کردن فرقه‌ی خود، نمادهایی را طراحی کرده و با تفاسیر و تبلیغاتی جذاب، سعی در ایجاد جاذبه‌های ظاهری برای مخاطبان خود دارند.

عبدالبهاء نظام رهبری بهائیت را بر دو رکن مقام ولایت امر و نهاد بیت العدل استوار دانست. در این میان، نهاد بیت العدل که با عقیم ماندن شوقی افندی، یگانه‌ی نظام رهبری بهائیت گشت، از طرفی تمام قدرت و مسئولیت‌های او را به نفع خود مصادره کرد و از طرفی ادعای عصمت و فقدان دست نظارتی بر آن موجب شد تا بدون هیچ بازدارنده‌ای یکه تاز میدان گردد.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت تنها پس از حدود سیزده سال از مرگ علی‌محمد باب، ادعای نسخ مسلک او را اعلام نمود. اما اگر مسلک علی‌محمد شیرازی متناسب با آن زمان نبود، پس چرا او ادعای نسخ دین اسلام را مطرح کرد؟! و در مقابل، اگر بابیت مطابق با مقتضیات آن زمان بود که به واسطه‌ی آن اسلام را نسخ کند، پس چرا بلافاصله توسط مدعی پیامبری بهائیت نسخ شد؟!