مباحث روایی
ابن كثیر از علمای اهل سنت پس از نقل حدیثی در مورد غدیرخم میگوید: «استادم ذهبی در مورد این حدیث میگوید: قسمت اول حدیث (من کنت مولاه فعلی مولاه) متواتر است و من یقین به صدور آن از طرف رسول خدا (صلىاللهعلیهوآله) پیدا کردم؛ قسمت دوم حدیث (اللهم وال من والاه و عاد من عاداه) سندش قوی است
خلاصه ای از دیدار «علامه امینی» با استاد «اعظمی» از اهل سنت در بغداد از کتاب «ربع قرن مع العلامة الأمینی» آمده است؛ این کتاب نکات ظریف و زیبایی دارد، که دوستانی که می خواهند در مسیر ولایت و امامت کار کنند، مطالعه این کتاب بسیار مفید است.
خلیفه پس از پیامبر (ص) باید بهترین و با فضیلتترین شخص پس از ایشان باشد و عقل سلیم نیز همین اقتضا را دارد؛ همچنین بنا بر روایات اهل سنت، همچون احمد بن حنبل، هیثمی و ...، بهترین شخص پس از پیامبر اکرم (ص)، امام علی (ع) است.
آیا بر اساس باور علمای اهل سنت، مهدی موعود (عج) هم اکنون زنده و حاضر است؟ هرچند بعضی از پیروان اهل سنت به دلیل مخالفت با امامت و ولایت اهل بیت (ع) با ولادت حضرت مهدی موعود (عج) به مخالفت برخاستهاند، اما بعضی از احادیث معتبر و همچنین سخنان علمای آنان، به حضور و وجود مهدی موعود (عج) اذعان میکند.
با آنکه در آیات و روایات، به اهمیت نماز تأکید شده، در زمان صحابه و در دوران خلافت خلفای سه گانه اهل سنت، به ترس صحابه از خواندن نماز به صورت آشکارا اشاره شده است؛ سؤال مهم این است که چرا و به چه دلیل، صحابه از خواندن نماز به صورت آشکار ترس داشتند و به صورت مخفیانه نماز میخواندند؟
ماوردی برای تقویت قول شب ۲۷ به عنوان شب قدر، استدلالی را به ابی بن کعب و ابن عباس نسبت میدهد که هر دو دلیل مخدوش است؛ أبی خصوصیتی را برای شب قدر نقل میکند و میگوید آن را در روز ۲۷ ماه رمضان دیده که میتوان اکنون نیز طبق آن شب قدر را مشخص کرد؛ از ابن عباس نیز محاسبهای ذوقی از سوره قدر مخالف با قواعد عربی ذکر شده و اقوال معتبر دیگری برای وی از محدثان نقل شده است.
علمای اهل سنت در مورد زمان شب قدر اقوال مختلفی دارند؛ برخی آن را در بین سال یا ماه رمضان چرخشی و متفاوت میدانند ولی نزد علمای اهل سنت نباید تردیدى باشد که شب قدر در دهه سوم ماه رمضان است؛ در روایات بسیاری چنین نقل شده است؛ در اینکه این شب، شب 23 یا 27 ماه رمضان است، قائلین زیادی از صحابه وجود دارد و ترجیح دادن 27 بر 23 ماه رمضان، ترجیح بلامرجح است.
شب قدر در میان فرق اسلامی جایگاهی خاص دارد و در اهمیت آن تردیدی نیست؛ اما اختلاف نظرهایی در مورد زمان آن بین روایات فرق وجود دارد؛ بهطور کلی یک قول شب قدر را در کل سال مخفی میداند و یک قول شب قدر را در ماه رمضان میداند؛ روایات اهل سنت بر 23 و 27 ماه رمضان بیش از باقی شبها تاکید دارد.
حديث «تشبيه» يا «اشباه» حديثى كه از نظر سند، صحیح و از جهت دلالت به امامت، در غايت استوارى است. حديث «تشبيه» در بردارنده اين حقيقت است كه ويژگيهاى والا و صفات كريمانهاى كه در پيامبران الهی پراكنده شده، در سرور ما اميرالمؤمنين (عليهالسلام) يكجا فراهم آمده است.
یکی از عبادات مستحب مورد اتفاق مسلمانان، نافله شب است که همه مسلمانان خواندن آن را در شبهای ماه رمضان، از سنتهای مؤکد اسلامی میدانند و اهل سنت آن را به جماعت میخوانند؛ تعداد رکعات نماز تراویح، 11، 20، 21، 23، 24، 28، 34، 36، 38، 39، 40، 41 و 47 رکعت گفته شده و اتفاقی در این زمینه بین اهل سنت وجود ندارد.
روایات فریقین حکایت از این دارد که پیامبر اکرم (ص) در ماه شعبان بسیار روزه مستحبی میگرفت و روایات متفاوتی از سفارشات حضرت برای روزه این ماه نقل شده که از مجموع آنها برداشت میشود، نهی حضرت از روزه روزهای پایانی این ماه جهت این بوده که عدم وجوب این روزهها را برسانند و به اعتدال در عبادت سفارش کنند، ولی برخی علمای اهل سنت کراهت یا حرمت این روزهها را برداشت کردهاند.
یکی از فضائل بینظیر وجود مقدس امیرالمؤمنین (ع) ولادت ایشان در کعبه معظمه است؛ علاوه بر علما و محدثین شیعه، علمای اهل سنت نیز به این فضیلت بینظیر اذعان کردهاند؛ تواتر روایات در این اتفاق مبارک، یکی از مهمترین نکاتی است که در منابع معتبر اهل سنت به آن اشاره شده است. فضیلت دیگر حضرت، اظهار اسلام ایشان به عنوان اولین مسلمان است.
فضل بن روزبهان از علمای اهل سنت کتابی در رد نهج الحق علامه حلی نگاشته؛ در آن درباره حدیث «فاطمة بضعة منی» آورده است که همیشه خشم فاطمه (س) مساوی خشم خدا نیست؛ او نیز بشری است عادی که غضبش مانند غضب سایر انسان هاست. اگر اینگونه است، پس چه فرقی بین او و دیگران بود که پیامبر (ص) تنها خشم او را مساوی با خشم خود و خدا دانست، نه خشم دیگران را؟
علمای فریقین با تأیید صدور و صحت روایت «فاطمة بضعة منی» اظهارات جالبی داشته و نتایج آن را بیان کردهاند که از جمله نتایج این حدیث، حرمت آزار و اذیت حضرت فاطمه (س)، برتری حضرت فاطمه (س) از ابوبکر و عمر، کفر دشنام دهنده به حضرت و عصمت ایشان است.