ادله متعددی هم‌چون آیه 64 سوره نساء، بر مشروعیت طلب استغفار و شفاعت از اولیاء الهی دلالت می‌کند؛ از همین‌رو مسلمان از صدر اسلام تاکنون، از اشخاص صالح، می‌خواستند که برایشان نزد خداوند متعال، شفاعت و استغفار کنند. بنابراین ادعای برخی از وهابیون معاصر مبنی بر عدم منفعت استغفار صالحین در حق دیگران، ادعایی باطل است.

بعد از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) قحطی شد صحابه خدمت عایشه آمدند و راهکاری از ایشان خواستند. عایشه گفت کنار قبر پیغمبر (ص) یک دریچه‌ای باز کنید و خداوند را به احترام نبی مکرم قسم دهید تا باران نازل شود. صحابه همین کار را کردند و باران فراوانی نازل شد. این داستان به «حدیث قبه» یا «کواه» معروف است.

مسلمانان در طول تاریخ، به زیارت قبور انبیا، صالحان و علما رفته و با بوسیدن، دست‌کشیدن و گذاشتن صورت بر روی قبور، انبیا، صالحان و علمای خود احترام گذاشته و به آن‌ها تبرک جسته‌اند اما ابن‌تیمیه و اتباع وی این اعمال را حرام دانسته و مسلمانان را به شرک و کفر متهم می‌کنند و آنان را «قبورین» و «عبادت کنندگان قبرها» می‌نامند.

وهابیان می‌گویند: سلف صالح هیچگاه به انبیا و اولیا متوسل نشده‎اند، در حالیکه قرطبی در تفسیر خود از اميرمؤمنان نقل كرده كه سه روز پس از دفن رسول‏ خدا، عربی بيابان‏ نشين آمد و خود را روی قبر آن حضرت افكند و می‌گفت: من بر خود ستم كرده‏‌ام و آمده‏‌ام تا تو برايم طلب آمرزش كنی. پس در این هنگام از قبر صدايی برخاست كه تو بخشيده شدی.

مبحث توسل به عنوان اصلی مسلم از سوی عالمان جهان اسلام مطرح است. اما وهابیت در برخی از مصادیق این مساله مخالفت کرده که با سیلی از اعتراضات از سوی عالمان مسلک دیوبند قرار گرفته است. به عنوان مثال توسل به ذات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) جایز است و وهابیت این قسم از توسل را نمی‌پذیرد.

اهل سنت افراطی بر این باورند که توسل و ... بدعت و شرک است و شیعیان را به خاطر اینگونه اعمال مشرک و بدعت‌گذار در دین می‌دانند.اما شیعیان معنایی غیر از برداشت اهل سنت افراطی را به آن دارند چرا که معتقدند که با توسل به پیامبر و انسان‌های صالح می‌توان ایشان را واسطه بین خود و خدا قرار داده و خداوند به احترام آنها حاجاتشان را برآورده می‌کند، خصوصاً اگر این توسل نسبت به اشرف مخلوقات، پیامبر اسلام باشد.