وهابیان سال‌هاست که اموری چون توسل به پیامبر خصوصا بعد از وفات ایشان را از مصدایق شرک می‌خوانند و کسی که آن را انجام دهد مشرک می‌دانند. حال سوال از ایشان این است که کسانی چون عثمان بن حنیف که از صحابی بزرگ و مورد احترام است وقتی به چنین اموری اعتقاد دارد و دیگران را نیز به انجام آن توصیه می‌کند، حکمش از نگاه وهابیت چه می‌شود؟

يكی از ملاك‌های وهابيون برای تعیین مشروع بودن تبرک به آثار اشخاص، تبعیت فرد متبرک از کتاب و سنت است، اما این ملاک مشکلی را حل نمی‌کند زیرا اولا: سایر مسلمین نیز خود را پیرو کتاب و سنت می‌دانند و وهابیان حق مطلق نیستند. ثانیا: تبرک به آثار بسیاری از اولیاء الهی که در قرآن یا سنت تایید شده فاقد این ملاک است.

حاصل کلام وهابیان در توحید منتهی به اعتقاداتی می‌شود که نهایتاً به تشبیه و محدود ساختن ذات خداوند منجر می‌گردد. آن‌ها معتقدند خدا در بالای عرش خود مستقر شده و از آن‌جا عالم را اداره می‌کند. این اعتقاد علاوه بر این‌که خدا را موجودی مکان‌مند و شبیه مخلوقاتش می‌نماید، بر خلاف تعالیم صریح قرآن است که خدا را در همه‌جا حاضر می‌داند.

از دیگر حیله‌گری‌ها و سم‌پاشی‌های وهّابیت، علیه شیعیان، آن است که با ارائه‌ی تصویری نادرست از سجده بر مهر، چنین وانمود می‌کنند که شیعه، مهر را عبادت می‌کند. که در پاسخ می‌گوییم: سجده‌ی شیعیان بر مهر برگرفته از روایات اهل‌بیت (علیهم السّلام) و به پاس احترامی است که پیامبر اکرم نسبت به حضرت سیدالشهدا و تربت وی قائل بوده است.

تعهد و پذیرش عقاید اشخاصی چون محمد بن عبدالوهاب که بنیانگذار فرقه‌ی ضاله‌ی وهابیت است، بعضا تبعاتی به دنبال دارد که عوارض شوم آن دامنگیر تمامی جهان اسلام می‌شود. مثل پدیده‌ی تکفیر، که حاصل این تفکر است که به صرف وجود اختلاف نظر حتی در مسائل فرعی اسلام، یک شخص بتواند طرف مقابل خود را تنها به همین دلیل، تکفیر نماید.

سران وهابی و به تبع ایشان وهابی‌ها، در مواضع و کتب مختلف، ادعایی دارند مبنی بر اینکه کسانی مورد تکفیر ما قرار می‌گیرند که از دید ما مسلمان نیستند، لذا ما مسلمانان را تکفیر نمی‌کنیم بلکه نسبت کفر را به کسانی می‌دهیم که بر اساس ادله‌ی ما از چارچوب اسلام خارج شده‌اند و اینها کسانی هستند که به بعضی از کتاب الهی ایمان دارند ولی نسبت به بعض دیگر کافرند.