وهابیان منکر مسائلی هستند که بعضا به لحاظ وضوح مثل این می‌ماند که انسان خورشید را در وسط روز انکار کند. نمونه‌ی این رفتار انکار اموری چون توسل به ارواح اولیاء الله است که به کرات توسط عوام و بزرگان اهل سنت صورت گرفته و ایشان از این اعمال هم نتیجه‌های فراوان گرفته‌اند. اما وهابیت با وجود این همه موارد باز منکر این امور است.

عامل و ریشۀ اصلی همه بدبختی‌ها مسلمین از جمله دشمنی‌‎ها، تهمت‌ها و نسبتهای ناروا به یک‌دیگر جهل و تعصب کورکورانه است؛ در حالی که انسان پاک‌نیت به خوبی با کمی غور و تفحص در احکام تشیع و اهل آن به واقعیتی غیر از آن‌ چیزهایی که در بالا توسط متعصبی همچون ابن تیمیه گفته شد پی می‌برد. احکامی که جز از لسان قرآن و روایات چیز دیگری نیست.

وهابیت با انکار واقعیات و مخالفت صریح با آیات قرآن و از جمله فرستادن صلوات بر وجود نازنین نبیّ مکرم اسلام (ص) زمینه نابودی و متمایز بودن نظر و عقیده خود را با قرآن رقم زنده‌اند که این مهم را می‌توان از رفتار وحشیانه مبدع فرقه ضاله وهابیت یعنی محمد بن عبدالوهاب در اذیت و آزار فرستندگان صلوات جستجو کرد.

ابن تیمیه که از سران وهابی می‌باشد مقام امامت را به حدی پایین آورده که علاوه بر این که اطاعت از امام فاسق را واجب دانسته، اطاعت از چنین امامی را هم مساوی با اطاعت خدا دانسته است. این شخص نادان در کتاب به نقل از بخاری و مسلم چنین می‌گوید: «مسلمانی كه از امامش ظلم و جور و اعمال ناشايست ببيند، بايد بر آن صبر كند.»

یکی از مهم‌ترین روایاتی که دلالت بر ولایت امیرالمومنین دارد: «أَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ مُؤْمِنٍ بَعْدِي» می‌باشد. برخی از کوردلان این روایت را دروغ جلوه داده و گفته‌اند که در این روایت بر پیامبر دروغ بسته‌اند، و آن شخص کوردل کسی جز ابن تیمیه نیست. اما با اثبات این روایت در اسناد اهل سنت می‌فهمیم که چه کسی بر پیامبر دروغ بسته است.

وهابیت عقاید خود را مرهون محمد بن عبدالوهاب می‌داند و او نیز هم به اقرار خود وهابیان و هم با عنایت به کتبش، بازگو کننده‌ی افکار ابن تیمیه است. در حالی که بسیاری از علمای هم عصر و پس از او، افکار او را رد کرده و او را تا مرز یک کافر پیش برده‌اند. برخی نیز مثل ابن حجر هیتمی، افکار او را بیشتر شبیه یک خرافه دانسته‌اند تا اعتقاد.