پدران فکری آمریکا که به دنبال میهنی نوپا بودند، تهاجمی فرهنگی را آغاز کردند و افسانه‌هایی را سرودند که حتی دیگر رنگین‌پوستان بومی نیز یقین کردند تمدن و فرهنگ از آن سفید و بی‌هویتی، نقش جاودانه بر پیشانی سرخ‌پوستان است. از این‌رو عبدالبهاء همگام با اربابان خود، تصویری تُهی از انسانیت، پیش از مهاجرت اروپایی‌ها به آمریکا ترسیم کرده است.

پیشوایان بهائیت در شعارهای تبلیغاتی خود، مسئله‌ی مساوات زن و مرد را عامل ترقی و پیشرفت عالم انسانی دانسته‌اند. این در حالیست که آنان، احکامی سرشار از نابرابری میان زن و مرد تشریع کرده‌اند. در این صورت، با در نظر داشتن ادعای توقف پیشرفت عالم انسانی بر تساوی زن و مرد؛ رهبران بهائی را می‌توان مانع ترقی عالم انسانی دانست.

پیشوایان بهائیت، ادعای نوع‌دوستی و وحدت عالم انسانی را یکی از مهم‌ترین اهداف خود معرفی نموده و در این راستا، هرگونه جنگ را ممنوع دانسته‌اند. این در حالیست که پیشوای این فرقه، چندی پس از اتمام جنگ جهانی اول، از سوختن انسان‌ها در آتش جنگ ابراز خوشحالی کرده و تنها مصون ماندن بهائیان از آسیب‌های این جنگ را کافی دانسته است.

دورویی پیشوایان بهائی در موضع‌گیری کلامی و عملی نسبت به مخالفینشان، حتی موجب حیرت پیروان این فرقه شده است. لذا آنان در پاسخ به این دورویی خود، منظور از ترک معاشرت را با شبهه افکنان تفسیر کرده‌اند. این در حالیست که با مطالعه‌ی آثار بهائی درمی‌یابیم که آنان با مشرک نامیدن تمام غیربهائیان، از ملاقات پیروانشان با ایشان نهی کرده‌اند.

مبلّغان بهائی در توجیه توهین‌های پیشوایان خود به ملّت‌های مختلف، با تعریضی به آیات قرآنی (که از کافران با تعبیر انعام یاد می‌کند)، مدعی شدند در قرآن نیز، برخی انسان‌ها مورد توهین قرار گرفته‌اند. این در حالیست که قرآن این وصف را هرگز در مورد قوم یا نژاد خاصی به کار نگرفته و موضعش، متوجه انسان‌های هواپرست، منکر حقیقت و لجوج است.

کانال خبری وابسته به تشکیلات بهائیت، با انتشار پیامی، از توهین به مقدسات اهلسنت در کتاب‌های درسی مدارس ایران انتقاد کرد. جالب است بدانیم که در حالی نویسندگان بهائی، از بیان ماهیت یک جاعل حدیث در کتب آموزشی به عنوان الگویی نامناسب، ابراز نگرانی می‌کنند که پیشوایان این فرقه در کتب‌شان به بسیاری از مردم دنیا توهین کرده‌اند!