سفیان ثوری که از صوفیان مشهور قرن دوم و معاصر با بعضی از امامان معصوم نیز بوده، یکی از بنیانگذاران(؟) و رواج‌دهندگان مسلک تصوف است که ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) به‌شدت (؟)با این فرد و صوفیان دیگر برخورد کرده و اعمال ناپسند و بدعت‌گونه آنان را محکوم کردند.

صوفیه برای بازارگرمی خود اینگونه به مردم القا می‌کنند که چون همه افراد توانایی درک مطالب و معارف تصوف را ندارند، از این جهت زبان صوفیه بصورت رمزی بوده، اما واقعیت مطلب آن است که صوفیان به خاطر آنکه افتضاحات و اشکالاتشان موجب تکفیر ایشان نشود، مطالب خود را در پستوها و برای خواص از خودشان مطرح می‌کردند.

قرن سوم هجری را می‌توان دوره‌ای از تصوف دانست که به یک‌باره مردم، با سخنان، افکار و عقایدی از صوفیه همچون وحدت وجود، سقوط تکلیف، آتش زدن کعبه، بهشت و جهنم، آشنا شدند که تا آن روز ندیده و نشنیده بودند. این سخنان باعث شد موج انتقادات به سمت صوفیان برود. در این زمان، بزرگان صوفیه با حیله گری، صوفیان را متفاوت از مردم نشان داده و قائل به این شدند که صوفی که زندیق و کافر خطاب نشود، صوفی نیست.

صوفیه در کتب خویش آنچنان بزرگان شریعت‌گریز خود را دارای مقاماتی عرفانی معرفی کرده‌اند، که گویا عبادت و شریعت هیچ اثری در رسیدن به این مقامات نداشته است. چنانچه محمد معشوق، که صوفیان، معترف به بی نماز بودن او هستند را شخصیتی معرفی کرده‌اند که در روز قیامت، صدیقان آرزوی بودن خاک کف پای او را خواهند کرد!

سران تصوف کراماتی را برای بزرگان خود نقل می‌کنند مبنی بر روزه‌دار بودن و عبادت برخی از این اشخاص در ایام شیرخوارگی و کودکی، چنانچه معتقدند که عبدالقادر تمام ماه رمضان را در ایام شیرخوارگی روزه بود و تا شب شیر نمی‌خورد. کراماتی که به افسانه شبیه است و برای هیچ پیامبری هم گفته نشده است.

درحالی که صوفیان امروزی درباره صاحبان کرامت فخرفروشی کرده و صاحبان کرامت را برتر از دیگران معرفی می‌کنند، بزرگان صوفیه عقیده داشتند که از کرامت باید ترسید همانطوری که از بت می‌ترسند. ایشان کرامت را وسیله‌ دوری از خدا دانسته، زیرا هرچیزی که بنده با آن آرامش یابد، وسیله‌ برای دوری از خدا محسوب می‌گردد.