پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اخیراً کلیپی کوتاه از آقای ناصر نقویان منتشر شد که ایشان ادعا می کند توجه و عنایت خداوند به جماعتی که دور هم جمع هستند و شراب می نوشند بیشتر است از عده ای که از خانواده و جمع، دور هستند و به عبادت می پردازند. بعد از منتشر شدن این کلیپ، وی در توجیه این سخنان، با اشاره به دو روایت از حضرات اهل بیت (علیهم‌السلام) ادعا می کند که ارزش جوان گنهکار اما بخشنده (دست و دل باز) از عابد زاهد اما خسیس، نزد خداوند متعال بیشتر است. همچنین ایشان با استناد به روایتی از امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) ادعا کرده که خداوند متعال به فجره یعنی کسانی که اهل فجور و فسوق هستند روزی می دهد اما به آن مومنانی که کنار یکدیگر جمع نمی شوند روزی نمی دهد.
آقای ناصر نقویان در ادامه سخنرانی خود با اشاره به عالم بودن و ملبس بودن به لباس مقدس روحانیت، سخنان خود را سخن دین مبین و مذهب مقدس می داند اما لازم است در مورد سخنانی که ایشان ایراد کرده چند نکته بیان شود.
 
نکته اول؛
آقای نقویان در سخنرانی مذکور، خود را عالم و متخصص دین می داند. این در حالی است که هر محصل حوزوی می‌ داند که استناد به روایات، باید بر اساس اطمینان از صحت روایت، توسط راویان حدیث باشد و علمای دین به هر روایتی که در منابع شیعه وجود داشته باشد، متمسک نمی شوند. قطعاً ایشان نام علم رجال و درایة الحدیث را شنیده است، اما تعجب این جاست، ایشان که خود را متخصص در دین می‌ داند چطور به صحیح و ضعیف بودن این روایات، توجه نکرده است.
آقای نقویان در توجیه سخنان خود می‌ گوید: «در روایتی  از امام معصوم (علیه‌السلام) بیان شده است که جوان بخشنده آلوده به ‏گناهان نزد خداوند عزوجل از پیرمرد عابد بخیل، دوست داشتنی‌‏تر است.»[1] علامه مجلسی در کتاب شریف مرآة العقول با بررسی سند این روایت می‌ فرماید: «حدیث مذکور نزد مشهور علمای شیعه ضعیف است.»[2] بررسی این روایت نشان می دهد یکی از راویان این روایت، سهل بن زیاد است و  او از کسانی است که نزد علمای شیعه هیچ جایگاهی ندارد. مرحوم آیت الله العظمی خویی در کلیات علم رجال خود درباره این شخص می نویسد: «سهل بن زیاد؛ او در بیان حدیث ضعیف بوده و اعتمادی به او نیست و حتی بزرگانی مانند احمد بن محمد شهادت به غلو او داده اند.»[3]

نکته دوم؛
آقای نقویان با استناد به روایتی دیگر از امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) به اهميت حضور در اجتماع اشاره می‌کند. امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) در این‌باره می فرمایند: «پناه می‌برم به خدا از گناهانى كه در نابودى (گنه‌كار) شتاب كنند، عبد الله بن كواء يشكرى برخاست و گفت: اى اميرمؤمنان مگر گناهانى هم هست كه در نابودى شتاب كنند؟! فرمود: آرى واى بر تو! آن، قطع رحم است، هر آينه (چه بسا) خاندانى هستند كه گرد هم آيند و يارى هم كنند و با اينكه از حق دورند خداوند به آنها روزى دهد، و (چه بسا) خاندانى كه از هم جدا شوند و از همديگر دور شوند، پس خدا آنها را محروم (از روزى) كند با اينكه پرهيزگارند.»[4]
جای تعجب است که آقای نقویان به روایاتی استناد می کند که از جهت سند، بسیار ضعیف بوده و هیچ جایگاهی در بین شیعه ندارد. مرحوم علامه مجلسی در ذیل روایت مذکور می فرماید: «این روایت، مرفوع است.»[5] روایت مرفوع به روایتی گفته می‌شود که یک یا چند تن از راویان در سلسله آن روایت، ذکر نشده باشد وآن روایت، غیر قابل استناد است. در نتیجه این روایت نیز فاقد اعتبار است.

نکته سوم؛
آقای نقویان با استناد به دو روایت ضعیف، قصد اثبات فضائل صله رحم و اهمیت جمع و دوری نکردن از اجتماعات را دارد. هر چند صله رحم و حضور در اجتماعات امر مهمی است اما اثبات افضلیت صله رحم و حضور در جمع یکدیگر هرچند آن جمع، فاسق و شراب‌خوار باشند و مقایسه آن با عبادت عالمی که به تنهایی عبادت می کند امری صحیح نمی باشد.

سوالی که اینجا مطرح می شود این است که آیا خداوند به انسان‌های فاسق، به صِرف این که در کنار هم جمع می شوند رزق و روزی می دهد؟!  قرآن کریم در پاسخ به این سوال می فرماید: «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ [الأعراف/96] و اگر اهل شهرها و آبادی‌ها، ایمان می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند، برکات آسمان و زمین را بر آن‌ها می‌گشودیم؛ ولی (آنها حق را) تکذیب کردند؛ ما هم آنان را به کیفر اعمالشان مجازات کردیم.» در این آیه شریفه، خداوند متعال تقوا و ایمان را سبب باز شدن درهای رحمت به روی انسانها و گسترش روزی می داند.

همچنین قرآن کریم در آیات دیگر می فرماید: «وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ [طلاق/2و3] و هر كه از خدا بترسد، براى او راهى براى بيرون‌شدن قرار خواهد داد؛ و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‌دهد.» حجت الاسلام نقویان با اشتباه در این استدلال، نظری مخالف با نظر قران کریم دارد. خداوند به کسانی که تقوا پیشه کنند نه تنها راه برون رفت از مشکلات را نشان می دهد بلکه از آن جایی که گمان نمی کنند نیز رزق و روزی می دهد. قطعا در این دنیا خدای رحمان به تمام موجودات خود روزی می دهد اما در این آیه شریفه، رزق خاص خود را مخصوص انسان های متقی دانسته است.

نکته چهارم؛
طبق استدلال آقای نقویان، خداوند به جماعت، نگاه خاص می اندازد و به آنان نظر لطف دارد. ایشان در سخنان خود می گوید: «اساساً یدالله مع الجماعة است». با این استناد یک سوال پیش می آید؛ آیا آن شراب‌خوارانی که در کنار یکدیگر جمع شدند و با فکر شوم خود، نقشه قتل انسان‌های مومن و آزادگانی همچون امام حسین (علیه‌السلام) را کشیدند، برتر از پیرمرد عابدِ خانه نشین و زاهد و بخیل است؟!
چگونه ممکن است خداوند به آنها نظر کند و آنان را از زاهد بخیل بیشتر دوست داشته باشد؟! آیا شما حاضر هستید با این شراب‌خواران در دنیا و آخرت هم نشین شوید؟! آقای نقویان، آیا کسانی که با فسق و فجور به جنگ اعتقادی با خدا می روند، از کسی که تنها ایرادش، بخل او است، برتر است؟! کدام عقل سلیم این نظر شما را می پسندد؟! حیف است چون شمایی که عمری بر بالای منبر صدای روضه‌هایتان را مردم شنیده اند، امروز با صحبت‌های خلاف واقع، در دین تحریف ایجاد کنید!!

در پایان بدانید که برتر دانستن جماعتی که اهل فسق و فجور است بر عبادت آن عالم و عابدی که در تنهایی به عبادت می پردازد، خطا و اشتباهی است که آیات قرآن و سیره انبیاء و ائمه اطهار (علیهم السلام) خلاف آن را ثابت می کند. چنانچه پروردگار عالم در قرآن می فرماید: «وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَلَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّكَ قَالَ إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ [المائدة/27]  وداستان دو پسر آدم را [که سراسر پند و عبرت است] به درستی و راستی بر آنان بخوان، هنگامی که هر دو نفر با انجام کار نیکی به پروردگار تقرّب جستند، پس از یکی پذیرفته شد و از دیگری پذیرفته نشد.[برادری که عملش پذیرفته نشد از روی حسد و خودخواهی به برادرش] گفت: بی تردید تو را می کشم. [او]گفت: خدا فقط از پرهیزکاران می پذیرد.» این آیه، قبولی اعمال را فقط از پرهیزکاران می داند.

پی‌نوشت:
[1]. کلینی، اصول کافی، دار الکتب الاسلامیه، ج4، ص41
[2]. علامه مجلسی، مرآة العقول، دارالکتب الاسلامیه، ج16، ص170
[3]. آیت الله خوئی، معجم رجال الحديث، ج 9 ص 354 سهل بن زياد: كان ضعيفا في الحديث.»
[4]. اصول کافی،ج2، ص348.
[5]. مرآة العقول، ج10، ص369.
حسام فاطمی