بهائیان در تلاشند تا کتابهائی که متن توبه ‏نامه باب را نقل کرده‏ اند را بی‏ اعتبار جلوه داده و نویسندگان آنها را مسلمان متعصب و غیرواقع‏ نگار جلوه دهند؛ اما آیا ادوارد براون هم مسلمان و متعصب است؟ وآیا حقیقت‏ نگاری را مراعات نکرده است؟! دوستان! خود قضاوت کنید.

از نکات بسیار عجیب و حیرت‏ انگیز آنست که بهائیان تا حدود نیم قرن پیش منکر اصالت و صحت و درستی توبه‏ نامه نبوده‏ اند و آنرا در کتابهای خویش نقل می‏کرده ‏اند، نمی‏دانیم چرا هم‏ اکنون، تواریخ قدیمی و حقایق کوبنده‏ ی این مرام و مسلک را عوض کرده و می‏کوشند واقعیات مسلم تاریخی را بپوشانند، آیا این خود دلیل روشنی بر بطلان بهائیت نیست؟!

در حدود شصت سال پیش بدستور عباس افندی کتابی بنام «کشف ‏الغطاء» نوشته می‏شود. این کتاب توسط بزرگ‏ترین و معروفترین مبلغ بهائی که «میرزا ابوالفضل گلپایگانی» نام دارد، نوشته شده است، در این کتاب بدون آنکه پرده ‏پوشی کرده و حقیقتی را کتمان کند، داستان مجلس ولیعهد محمدشاه و متن توبه ‏نامه باب را به تفصیل نقل می‏کند؛ شایسته است بهائیانی که شک و تردیدی نسبت به این ماجرا دارند، به صفحات 201 تا 205 این کتاب مراجعه کنند تا حقیقت مسئله بر ایشان روشن گردد، اما بدان جهت که بهائیان بعدها به جمع‏آوری و نابودی این کتاب همت گماردند و هم‏اکنون نسخه‏ های اندک آن را بدست خواستاران نمی‏دهند، دو صفحه‏ای از آن را که متن توبه ‏نامه مزبور را آورده است عینا گراور می‏کنیم: شیخ‏ الاسلام را احضار کرده باب را چون مضبوط زده تنبیه معقول نمود و توبه و بازگشت و از غلط های خود انابه و استغفار کرد و التزام پا به مهر سپرده که دیگر این غلطها نکند و الان محبوس و مقید است منتظر حکم اعلی حضرت اقدس همایون شهریاری روح‏ العالمین فداه است امر امر همایونی است. انتهی‏

چون در این عریضه انابه و استغفار کردن باب و التزام پا به مهر سپردن آن حضرت مذکور است مناسب چنان به نظر می‏آید که صورت همان دست خط مبارک را نیز محض تکمیل فائده در این مقام مندرج سازیم و موازنه‏ ی آن را با الواحی که از قلم جمال قدم در سجن اعظم بجهت ملوک و سلاطین عالم نازل گردیده به دقت نظر اولی البصائر واگذاریم.

صورت دستخط حضرت نقطه‏ ی اولی به ناصرالدین شاه در اوقات ولیعهدی  او در تبریز که بر علما جوابی نوشته ‏اند:

فداک روحی الحمد لله کما هو اهله و مستحقه که ظهورات فضل و رحمت خود را در هر حال بر کافه‏ ی عباد خود شامل گردانیده فحمدا له ثم حمدا که مثل آن حضرت را ینبوع رأفت و رحمت خود فرموده که به ظهور عطوفتش عفو از بندگان و ستر بر مجرمان و ترجم بداعیان فرموده اشهد الله و من عنده که این بنده‏ ی ضعیف را قصدی نیست که خلاف رضای خداوند عالم و اهل ولایت او باشد اگر چه بنفسه وجودم ذنب صرفست ولی چون قلبم موفق به توحید خداوند جل ذکره و به نبوت رسول او و ولایت اهل ولایت اوست و لسانم مقر بر کل ما نزل من عند الله است امید رحمت او را دارم و مطلقا خلاف رضای حق را نخواسته‏ ام و اگر کلماتی که خلاف رضای او بوده از قلم جاری شده غرضم عصیان نبوه و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را و این بنده را مطلق علمی نیست که منوط به ادعائی باشد استغفر الله ربی و اتوب الیه من ان ینسب الی امر و بعضی مناجات و کلمات که از لسان جاری شده دلیل بر هیچ امری نیست و مدعی نیابت خاصه حضرت حجة الله علیه‏السلام را محض ادعای مبطل است و این بنده را چنین ادعای نبوده و نه ادعای دیگر مستدعی از الطاف حضرت شاهنشاهی و آن حضرت چنان است که این دعاگو را به الطاف و عنایت سلطانی و رأفت و رحمت خود سرافراز فرمایند والسلام [1] .

صورت جوابی که مجتهدین تبریز در صدر ورقه نوشته ‏اند:سید علی‏ محمد شیرازی شما در بزم همایون و محفل میمون در حضور نواب اشرف والا ولیعهد دولت بیزوال ایده الله و سدده و نصره و حضور جمعی از علماء اعلام اقرار بمطالب چندی کردی که هر یک جداگانه باعث ارتداد شما است و موجب قتل توبه‏ ی مرتد فطری مقبول نیست و چیزی که موجب تأخیر قتل شما شده است شبهه‏ ی خبط دماغ است که اگر آن شبهه رفع بشود بلاتأمل احکام مرتد فطری به شما جاری می‏شود. حرره خادم الشریعة المطهره محل مهر میرزا علی‏ اصغر شیخ‏الاسلام محل مهر میرزا ابوالقاسم پسر شیخ‏ الاسلام‏

 [1] اصل این دو مکتوب و بعضی مکاتیب رسمی اخری را که مندرج می‏گردد پس از خلع محمدعلی شاه که مخازن دولتی به تصرف ملتیان درآمد یکی از محبین تاریخ عکس برداشته و منتشر ساخته است.