بر خلاف آن‌چه بهائیت در زمان کنونی، به مظلوم جلوه دادن خود در عصر پهلوی می‌نمایاند؛ عصر پهلوی را می‌توان دوره‌ی حکومت بهائیت بر ایران نامید. در ادامه به ذکر حال یکی از بهائی‌های نفوذی در دربار پهلوی خواهیم پرداخت.
عبدالکریم ایادی، فرزند یکی از رهبران مذهبی بهائی بود.(ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج ۱، ص۳۷۴) ایادی با نفوذ بی‌مانند خود در دربار پهلوی توانست پست‌های زیادی را کسب و با دارا بودن بیش از 80 شغل، کوشید تا تمام مصالح ایران را به نفع بهائیان تغییر دهد.(همان، ص 202) تا جایی که به قول حسین فردوست: «می‌توان کتابی نوشت که آیا ایادی بهائی، بر ایران سلطنت می‌کرد یا محمدرضا پهلوی... در زمان حاکمیت ایادی بود که بهائی‌ها در مشاغل مهم قرار گرفتند و در ایران، بهائی بی‌کار وجود نداشت».(همان)
به عنوان نمونه سیطره‌ی ایادی بر ارتش چنان بود که تا سال 1351 خورشیدی 112 تن از اُمرای ارتش، شهربانی و ژاندارمری، بهائی بودند و تنها در کابینه‌ی هویدا، علاوه بر خودش، 9 بهائی دیگر وجود داشت.(ماهنامه‌ی زمانه، ص 77) این‌ها در حالی بود که لایه‌های پایین جامعه‌ی ایران، به شدت با فقر دست و پنجه نرم می‌کردند!

پی‌نوشت:

- حسین فردوست، ظهوروسقوط سلطنت پهلوی، بی‌جا: اطلاعات، 1370.
- رحیم نیک‌بخت، ناگفته‌هایی از بهائیت، ماهنامه‌ی زمانه، سال ششم، شماره‌ی 61، مهر 1386.