هنگامی‌که ضریحی مراحل ساختش به اتمام می‌رسد و آماده انتقال به حرم می‌گردد؛ در بین راه مورد استقبال عاشقان اهل‌بیت قرار می‌گیرد؛ لذا شاهد ابراز احساسات و هم‌چنین توسلاتی به آن هستیم؛ شبهه‌ای که منورالفکرهای کوته‌بین القاء می‌نمایند اینست که می‌گویند: «چرا مردم به ضریح‌های خالی توسل می‌کنند؟»

هنگامی‌که عشق، درون شخصی شعله‌ور می‌گردد، سبب می‌شود به هر چیزی که متعلق به معشوقش باشد، اظهار علاقه کند؛ خواه خطی یا لباسی یا هر وسیله دیگری. مسلماً چیزی که در این‌جا مورد توسل قرار می‌گیرد، روح آن امامیست که حی و ناظر است، نه ضریح فلزی چون ارواح محصور در مکان نیستند.
سوالی که باید از این افراد پرسید، این است که آیا زائران و متوسلین به خانه خدا هم، به بهانه خالی بودن آن مورد تمسخر شما قرار می‌گیرند؟
چرا حجرالاسود بوسیده می‌شود؟ و این‌که چرا خداوند قربانی‌های حاجیان را شعائرالله معرفی می‌کند،(روح المعانی، آلوسی، ج9، ص148) علت این است که همگی این‌ها منسوب به خداوند هستند، همان‌طور که یک ضریح منسوب به یک امام است.

پی‌نوشت:

«وَ الْبُدْنَ جَعَلْناها لَكُمْ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ لَكُم ‏[حج/3] و شترهای تنومند را برای شما (در مراسم حج) از شعائر خدا قرار داده‌ایم.» منظور از «الْبُدْنَ» در این‌جا حیوانی است که برای قربانی می‌آوردند. روح المعانی، آلوسی، دارالکتب العلمیه، بیروت، ج9، ص148