پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در عظمت و احترام تربت مقدس حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) همین بس که احکام آن با احکام قرآن برابری می‌کند که در روایات اهل‌بیت (علیهم السّلام) وارد شده که برخی از آنها عبارتند از: نجس کردن قرآن و بی‌احترامی به آن حرام؛ نجس کردن و بی‌احترامی به تربت سیدالشهداء (علیه السّلام) نیز حرام است. ازاله نجاست و طاهر نمودن قرآن نجس شده واجب؛ ازاله نجاست و طاهر نمودن تربتی که نجس شده نیز واجب است. قرآن مایه شفا و رحمت، تربت سیدالشهداء (علیه السّلام) نیز مایه شفا و رحمت است. فروش و یا در اختیار گذاردن قرآن به کافر جایز نیست؛ فروش و در اختیار گذاردن تربت سیدالشهداء (علیه السّلام) نیز به کافر جایز نیست و معامله باطل است. همان‌گونه که مستحب است قرآن را همراه اثاثیه و جهاز عروس ببرند، مستحب است مقداری از تربت سیدالشهداء نیز همراه اثاثیه منزل و جهاز عروس باشد.

همچنین در مورد آشنایی کام نوزاد با تربت کربلا حسین بن ابی العلاء در سفارشی از امام معصوم (علیه السّلام) روایت کرده که: «از امام صادق (علیه السّلام) شنیدم که می‌فرمود: کام فرزندانتان را با تربت امام حسین (علیه السّلام) بردارید؛ زیرا این کار سبب امان می‌باشد.»[1]

بنابراین حال که فضیلت این خاک را شناختیم خوب است بدانیم در این که چه محدوده‌ای از سرزمین کربلا مشمول عنوان و احکام تربت می‌شود. چرا که روایات متفاوتی وارد شده که در این میان آنچه مهم است نظر علما و فقهای شیعه است که از مجموع این روایات چه استفاده‌ای نموده و چه فتوا داده‌اند؛ به عنوان نمونه امام خمینی می‌فرماید: «محل برداشتن تربت به طور یقین، همان قبر شریف و مطهر حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) و آن مقداری است که عرفا به مزار شریف ملحق می‌باشد و احتیاط آن است که به همین مقدار اکتفا شود، لکن اگر از قبر شریف تا اندازه یک میل (1600 متر)، بلکه بیشتر از آن به قصد رجا و برای استشفا برداشته شود اشکالی ندارد.»[2] مقداری که بیان شد، اندازه یقینی تربت می‌باشد، اما می‌توان گفت در محدوده خیمه‌گاه تا گودی قتلگاه و بین الحرمین و اطراف آن، جای جای ریختن قطرات خون فرزندان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و بر زمین افتادن شهدای کربلاست که هر ذره‌ای از آن، حرمت و احترام خاصی دارد که باید مقدس شمرده شود.

پی‌نوشت:

[1]. کامل الزیارات، جعفر بن محمد بن قولویه قمی، مؤسسة نشر الفقاهة، ص 466.
[2]. تحریر الوسیلة، السید الخمینی، مؤسسة مطبوعاتی إسماعیلیان، قم، ج 2، ص 164.