پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شیوه‌های تبلیغی فرقه‌ی بهائیت، مظلوم‌نمایی در مجامع عمومی و بین‌المللی است. بهائیان از این شیوه در مجامع بین‌المللی و وسایل ارتباط جمعی، برای پیشبرد اهداف تبلیغی و مطرح نمودن خود استفاده می‌کنند. این موضوع در مواردی نیز با کمک قدرت‌های استکباری و با هدف تحت فشار قرار دادن کشورهایی که بر خلاف خواست آن‌ها حرکت می‌کنند، وسعت و دامنه‌ی گسترده‌تری به خود می‌گیرد؛ برای نمونه تشکیلات بهائیت که از استبصار و برگشت تعداد زیادی از بهائیان ایرانی به دامن اسلام عصبانی شده است، با این بهانه که در ایران حقوق بهائیان رعایت نمی‌شود و در تلاشی برای جبران این شکست، کوشش وسیعی نموده‌اند تا با مظلوم‌نمایی و کمک بنگاه‌های خبری امپریالیسم جهانی، جمهوری اسلامی ایران را تحت فشار قرار دهند و توجه مجامع را به بهائیت، به عنوان گروهی که به زعم آنان حقوق‌شان پایمال شده، جلب نمایند.
بهائیان با به راه انداختن محیطی متشنج، سعی دارند توجه مردم را از بازگشت بهائیان به دامن اسلام و همچنین انحرافات عقائدش دور کرده و توجه آنان را به چند بهائی خاص، که مرتکب جرایمی شدند و همانند تمامی مجرمین در ایران به زندان رفته‌اند، متمرکز نمایند، تا از انتشار این فضاحت جلوگیری کنند. در این راستا با به راه انداختن کمپین‌های به اصطلاح دفاع از حقوق بهائیان، نظیر کمپین «نه به آزار شهروندان بهائی» خود را مظلوم نشان داده و توجه مردم را به خود جلب نمایند.
اعتراف بیت‌العدل اعظم در این زمینه شنیدنی است: «قضیه‌ی بهائیان (ایران) در سراسر جهان به نحوی بی‌سابقه در جراید و مجلات و رسانه‌های جمعی منعکس شد، جرایدی از قبیل نیویورک تایمز، لوموند، فرانکفورت و الگمانیه زایتونگ که سر حلقه‌ی جراید بین‌المللی هستند، علیه تعدیات وارده به بهائیان، مقالات مفصلی نوشته و شبکه‌های تلویزیونی استرالیا، کانادا، آمریکا و برخی کشورهای اروپایی، برنامه‌های مفصل و گویایی به صورت مجله‌ی تلویزیونی پخش کردند. این اقدام علاوه بر آنکه به نحوی مؤثر، ضامن دخالت کمیسيون حقوق بشر می‌شد، عملاً امر بهائی را شاید برای اولین بار به گوش ده‌ها میلیون مردم می‌رسانید و تعالیمش را به درستی و با تمجید و تحسین، به خاص و عام اعلام می‌نمود. این تبلیغات و نیز اقدامات مهمی که در سیستم سازمان ملل متحد صورت گرفت، به مقامات صاحب نفوذ در سراسر عالم فرصت کافی بخشید که بتوانند از تعالیم امر بهائی و از رفتار و خصایل جامعه‌ی بهائی خبر گیرند و خود درباره‌اش قضاوت کنند».[1]
تشکیلات بهائی با ارائه‌ی گزارش‌ها و صدور بیانیه‌ها در جهان، چنین وانمود می‌کند که هرجای کره‌ی خاکی، بهائی وجود دارد، مظلوم و ستمدیده است، ولی با وجود این محدودیت‌ها و سختی‌ها، آنان بر عقائد خویش ثابت‌قدم‌اند.[2]
آنان با این نوع گزارش‌ها، از یک طرف می‌خواهند فرقه‌ی بهائیت و اعضای حزب بهائی را مردمی و ستمدیده معرفی نمایند تا بدین وسیله توجه انجمن‌های به اصطلاح طرفدار حقوق بشر و مجامع بین‌المللی را به این فرقه جلب نموده و افکار عمومی جهان را به پی‌گیری سرنوشت این فرقه حساس نمایند و از طرفی دیگر چنین وانمود کنند که قدرت روحانی تعالیم حسینعلی‌نوری و حقانیت او به گونه‌ای است که بهائیان حتی در برابر این سختی‌ها و قتل و کشتارها از عقائد خود دست نمی‌کشند تا به این وسیله بهائیانی که دچار سرخوردگی شده‌اند را به ثبات قدم دعوت کنند.

پی‌نوشت:

[1]. ج. اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه‌ی سلیمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملی مطبوعات امری، 133 بدیع، صص 101-100.
[2]. برای مطالعه‌ی نمونه‌های این مظلوم‌نمایی‌ها ر.ک: همان، ص 101-90.