حکومت ديکتاتوري روسيه تزاري درمنابع تاريخي اعم از مسلمان ، بابي ، بهائي و غيره به عنوان  نخستين دولتي که ارتباطي تنگاتنگ با بهائيت دارد مطرح مي گردد اين دولت بارها وبارها با دخالت در قضيه بابيه و حمايت از آن مانع نابودي و اضمحلال اين نحله جعلي گرديد که شواهد بسياري در اين مورد خصوصاً در کتابهاي بابي و بهائي برجاي مانده است که هر گونه ترديد را براي جويندگان حقيقت برطرف مي کند :

1.    تعدادي از نزديکان ميرزا حسينعلي نوري (بهاءالله) در سفارت دولت روسيه اشتغال به کار داشتند که عبارتند از : پدرش ميرزا عباس نوري، او دستيار شاهزاده «روس فيل»  [1] قاجار امام وردي ميرزا بود برادر و شوهر خواهر و خواهر زاده وي نيز در استخدام سفارت روسيه بودند[2]

2.    فعاليت و پيگيري هاي مشکوک کينياز دالگورکي  سفير کبير دولت روسيه در ايران در جريان حرکت بابيه تصوير برداري از جسد باب[3]

3.    اقدام پيگير و مؤثر سفير روسيه در نجات جان  حسينعلي نوري (بهاءالله) که در واقعه ترور ناصرالدين شاه  به زندان افتاده بود. [4]

4.    دعوت رسمي و البته نمايشي از بهاءالله براي اقامت در روسيه [5]

5.    نظارت بر حسن انتقال « حسينعلي نوري (بهاءالله)» به تبعيد  عراق [6]

6.    صدور لوح ويژه به افتخار امپراتور روسيه از سوي بهأالله :....قد نجيني احد سفرائک اذ کنت في  السجن تحت السلاسل والاغلال بذلک کتب الله لک مقاماًمالم يحط به علم احدالاهو [7] به تحقيق نجات داد مرا يکي از سفيران تو زماني که تحت قل و زنجير بودم و براي همين خداوند براي تو مقامي داده است که دانش هيچ کس به جز خودش به آن احاطه ندارد.

7.    اجازه به بهائيان براي ساخت اولين معبد (مشرق الاذکار )در خاک آن کشور [8]

8.    ابوالفضل گلپایگانی از طرف جناب عبدالبهاء به بهائیان این چنین دستور می دهد: باید این طائفه مظلومانه ابدا این حمایت و عدالت دولت بهیه روس را از نظر محو ننمایند و پیوسته تایید و تسدید حضرت امپراتور اعظم و جنرال اکرم را از خداوند جل جلاله مسئلت نمایند.[9]

9.    ميرزا حيدر علي اصفهاني بهائي در صفحه 128 کتاب«بهجت الصدور» مينويسد: «و القائم بامر الله (بهاء) را گرفتند و حبس کردند و بقدر يک کرور اموال و املاک و عمارتش را بردند و غارت نمودند و در ظاهر چون دولت بهيه روس حمايت آن قائم بامر الله که ملقب به بهاء الله است نمود نتوانستند شهيد نمايند، به دار السلام بغداد نفي نمودند [10]

در پي مطلبي که از حيدر علي اصفهاني نقل شد اين سؤال به ذهن متبادر مي شود که علت حمايت  امپراطوري روسيه تزاري از بنيانگذار فرقه بهائي چيست ؟ در شرايطي که بابيان بسياري توسط حکومت ايران به قتل مي رسيدند چرا بايد تنها بهاءالله و برخي افراد خاص ،مورد عنايت دولت روسيه قرار گيرند آنهم شخصی که بنا بقول شوقی افندی :
« در واقعهء عظيمهء رمی شاه انظار از هرجانب متوجّه آن حضرت گرديد و افکار برای قلع و قمع آن وجود مقدّس بکار افتاد .»[11]

آیا سفیر روسیه بی توجه به عواقب احتمالی  [12] به یاری بیدریغ از متهم ردیف اول حادثه میشتابد ؟آیا سفیر روسیه به بهاءالله ایمان آورده بود ؟ اگر چنین بود چرا بهاءالله وقتی بنای تشکر دارد از شخص امپراطور تشکر می کند

 اينها سؤالاتي است که نبايد از سوي بهائيان منتظر پاسخ به آنها بود ، کند وکاو تاريخي درمناسبات ميان ايران و روسيه روشن کرده است  که کوشش این دولت مانند سایر استعمارگران همواره برای  بهره گیری بيشتر از منابع اقتصادي و موقعيت جغرافيائي ايران براي بوده است بنا بر این نجات جان بهاءالله  قطعاً به منافع این کشور نزدیک تر بوده است

و قصه هائی نظیر اینکه سفیر روسیه برای رضایت منشی سفارت خانه اش( که میرزا حسینعلی بها برادر همسرش بوده است )یا به خاطر دخترش که شیفته جوانی و زیبائی بهاءالله شده بوده ، اقدام به یاری او نموده است از جمله مطالبی است که فقط در مورد آن میتوان گفت : یضحک به الثکلی(مادر فرزند مرده را به خنده وامیدارد) [13]

پی نوشت :

1.روس فيل، يعني طرفدار همه جانبه دولت روس.
2.نشريه ايام شماره 29 ص4 (بهائيت و روسيه تزاري)
3.تلخيص تاريخ نبيل زرندي، ص 481.
4.عبدالحميد اشراق خاوري ـ ايام تسعه ـطبع 3ـ 121بديع ـمؤسسه ملي مطبوعات امري ص387 ونيز ر.ک. قرن بديع قسمت دوم ص33
5.تلخيص تاريخ نبيل زرندي، ص 589.
6.اشراقات ص 104
7.کتاب مبين شامل سوره هيکل الدين و الواح ديگر 1308 ص76
8.آواره  عبدالحسين ـ  الکواکب الدريه في مأ آ ثرالبهائيه مطبعه سعادت مصر 1342ه/ق.جلد دوم ص 55
9.اسدالله فاضل مازندرانی ، مصابیح هدایت، لجنه نشر آثار امری ، جلد دوم ، صفحه 282
10.بهائيان سيد محمد باقر نجفي 600
11.قرن بدیع ترجمه  نصر الله مودّت ، چاپ دوم با تجديد نظر١٤٩ بديع - ١٩٩٢ ميلادی ، مؤسّسهء معارف بهائی بلسان فارسی ص ١۶۰
12.مثل اختلال در روابط دیپلماتیک با دولت ایران که در آن زمان برای روسیه اهمیتی قابل توجه داشت
13.به سوی حقیقت علیرضا روزبهانی بروجردی ص 120