پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نقل شده که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در کوچه‌های شهر حرکت می‌کردند؛ با شنیدن گریه اطفال گرسنه برگشتند و مقداری خرما، آرد، روغن، برنج و نان تهیّه کردند و عازم آن منزل شدند؛ هرچه قنبر اصرار کرد که در برداشتن آذوقه‌ها یاریشان کند، حضرت نپذیرفتند و شخصاً آن بار را بر دوش کشیدند تا به درب منزل رسیدند، اجازه خواستند و وارد شدند؛ خود حضرت علاوه بر اینکه آتش تنور را روشن کردند، غذا را پختند و در دهان کودکان گذاشتند، برای اینکه خنده بر لبان کودکان بنشیند، با آنان بازی کردند تا زمانی که آن کودکان بخندند. هنگامی که بیرون آمدند، قنبر با تعجب از حضرت پرسید که من غذا برای فقیر آوردن را فهمیدم، اما بازی و خم شدن و چهار دست و پا راه رفتن را نفهمیدم. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در جواب قنبر فرمود: وقتی وارد منزل شدم، کودکان از شدت گرسنگی گریه می‌کردند؛ دوست داشتم هنگامی که از این منزل خارج می‌شوم آن‌ها توأم با سیر شدن، خندان و شادمان نیز باشند و برای این مطلب، راهی پیدا نکردم جز همان کاری که انجام دادم.[1]

امیرالمؤمنین علیه‌السلام این عمل را انجام داد تا مشخص شود فرد در هر پست و مقامی که باشد، خدمت مهربانانه را نباید از یاد ببرد؛ این رفتار یک حاکم اسلامی است که با وجود قدرت و ثروت و نیروی انسانی‌ که در اختیار دارد، از مال خودش، با دستان خودش، از وقت خود هزینه کرده تا بتواند خنده چند کودک یتیم و کم‌شدن زحمت یک زن بی‌سرپرست را محقق کند. این یک معیار و خط کش برای ما است.

در مکتب امیرالمومنین علیه‌السلام حاکم و مسئول مردم، باید مانند پدری مهربان و دلسوز برای آنان باشد.[2] هر کاری برای آنها می‌کند، تنها از سر دلسوزی باشد؛ نه اینکه در مدت حکومت و مسئولیت خود، از هر طریقی می‌تواند، آنان را اذیت کند. مسئولی اسلامی و انقلابی است که اینگونه برای مردم دل بسوزاند و خودش پی‌گیر کار مردم باشد. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در نامه به مالک اشتر فرمود: «قلب خود را از عطوفت به رعیت، مالامال ساز! و دوستدارشان باش! و به آنان نیکی کن! مبادا نسبت به آن‌ها همچون درنده‌ای باشی که خوردنشان را غنیمت شمری!»[3] این ویژگی‌ها ویژگی مسئول در حکومت اسلامی است و معیار اسلام و نهج‌البلاغه برای مسئولین این است که مهربان نسبت به مردم بوده، آنان را دوست بدارد و به آنان نیکی کند؛ نه آنکه تا به مسئولیتی می‌رسد، این دوران را برای بستن بار خود و ثروت‌اندوزی غنیمت شمارد.

برخی از مسئولین کشور، در دوران مسئولیت‌شان به میز خود نچسبیده و همواره به فکر مردم و خدمت به آنان بودند؛ نه اینکه همیشه پشت میز خود بوده، اسکورت‌ها و بادیگاردها در مسیر حرکت او، مانع رسیدن مردم به او شوند. ارتباطش با جامعه قطع شده و کسی نتواند او را پیدا کند و مشکلش را به او بگوید؛ اگر هم خبردار شود، با پوزخند از مشکل مردم سخن گوید و هیچ محبتی نسبت به مردم نداشته باشد؛ مسئول علوی باید دغدغه مشکلات مردم داشته باشد و مسائل حاشیه‌ای که واقعاً درد مردم نیست، او را از خدمت به مردم، غافل نکند و به آن مسائل نپردازد.

اکنون که زمان انتخاب ما برای پست ریاست جمهوری فرا رسیده است، خود باید فردی با این ویژگی‌های اسلامی انتخاب کنیم که درد مردم را بفهمد، روحیه اشرافی‌گری نداشته باشد و مشکلات مردم را مشکل خود بداند. باید فردی را بیابیم که هر چه بیشتر به شاخصه‌های مسئول در کلام امیرالمؤمنین علیه‌السلام نزدیک باشد؛ عاشق ملت و خدمت به آنان باشد، نه شیفته ثروت و رسیدن به قدرت!

پی‌نوشت:
[1]. کشف الیقین، علامه حلی، ص115.
[2]. نهج البلاغه، نامه 53. «ثُمَّ تَفَقَّدْ مِنْ أُمُورِهِمْ مَا یَتَفَقَّدُ الْوَالِدَانِ مِنْ وَلَدِهِمَا».
[3]. نهج البلاغه، نامه 53. «وَ أَشْعِرْ قَلْبَكَ الرَّحْمَةَ لِلرَّعِيَّةِ وَ الْمَحَبَّةَ لَهُمْ وَ اللُّطْفَ بِهِمْ وَ لَا تَكُونَنَّ عَلَيْهِمْ سَبُعاً ضَارِياً تَغْتَنِمُ أَكْلَهُمْ».