پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در راستای مخالفتش با نظام اسلامی در موضع فردی خیرخواه و به عنوان نصیحت به حاکمان جامعه چنین گفت: «اگر می‌خواهید تغییرات بیاورید، باید اول با ملت آشتی کنید و به خواسته‌های مردم رسیدگی کنید و زندانیان سیاسی را آزاد کنید. اگر امروز زندانیان سیاسی را آزاد کنید و مردم را با خودتان همراه کنید، همین فردا پول شما ارزش پیدا می‌کند». وی در مورد ضرورت و لزوم انتقاد می‌گوید: «این حرف‌ها از روی خیرخواهی هستند و در دیگر نقاط دنیا خریدار دارند و برای اینکه کسی این حرف‌ها را بزند، هزینه پرداخت می‌کنند؛ اما متأسفانه در کشور ما، منتقد و کسی‌ که واضح و روشن صحبت کند را نمی‌پسندند؛ درحالی‌که تا وقتی نقد نباشد، اصلاح امکان‌پذیر نیست. یک تغییر همین است که شما ظرفیتی ایجاد کنید که افراد بتوانند حرف بزنند و انتقاد کنند. حرف‌های ما دلسوزانه هستند. ما دنبال تخریب نیستیم. ما وطن خودمان و تمامیت ارضی و استقلال میهنی خود را دوست داریم. دوست داریم مسئولان ما سعه‌صدر و بلندنظری داشته باشند و تمام اقوام و مذاهب را ببینند و این فقط با حرف و شعار حاصل نمی‌شود. باید در کشور، تغییرات و تحولات بیاید تا مردم بتوانند به راحتی زندگی کنند».[1]

سخن عبدالحمید درباره نقادی و نقدپذیری درست است و انتقادِ در راستای پرسش‌گری و پاسخ‌گویی، برای کمال و اصلاح جامعه، سرمایه گران‏بهایی است. شناخت کاستی‌‏ها و نواقص و تلاش در جهت رفع آنها، گام مهمی در مسیر رشد و بالندگی فرد و اجتماع است. مدیریت بر مبنای دیانت و خرد و هیئت حاکمه ارزش‌مدار، همواره در جستجوی آن است که در مسیر تکاملی خود، آفت‌‏ها و آسیب‌‏ها را بشناسد و بزداید. دولت منتخب جمهوری اسلامی از ابتدای مسئولیت خود، فراخوان داد. از تمام صاحب‌نظران دعوت به همکاری کرد. پیشنهادات، انتقادات و راهکارها را جمع‌آوری کرد. در این دو سال به شدت رفع مشکلات اقتصادی در دستور کار قرار گرفت و بهبود روابط و سیاست خارجی ایجاد شد و دولت به دنبال ایجاد اشتغال و رفع موانع تولید بود و نهایت تلاش خود را در این موارد به‌کار برد. وقتی ۹۰ درصد تجارت بین‌المللی کشور، به وسیله حمل‌ونقل دریایی صورت می‌گیرد و مشکلات بیمه بین‌المللی تجارت ایران هنوز حل نشده است، تقویت امنیت دریایی توسط نیروهای نظامی در همین راستا صورت پذیرفته است؛ وابستگی تجارت ایران به کشتیرانی و اعمال تحریم‌های شدید در این زمینه، ایجاد امنیت توسط نیروهای نظامی ایران را می‌طلبد.

نقد و انتقاد، حرکتی اصلاح‌گرانه است و هدف از آن، برهم زدن آرامش و امنیت جامعه و مردم نیست. در انتقاد سازنده، عملکرد مثبت دیگران ارج نهاده می‌شود و پرداختن به تهمت‌‏ها و بدبینی‌‏ها و پدیدآوردن جو بدبینی را نمی‌‏توان نقد و انتقاد دانست. عیب گرفتن آسان است، ولی بیان عیب به گونه‌‏ای که به اصلاح آن بینجامد، کار دشواری است. عبدالحمید که ادعای انتقاد خیرخواهانه دارد و مدعی است که در کشورهای دیگر به منتقدین پاداش می‌دهند، ثابت کند که نقد او وارد است تا مورد اعتنا قرار گیرد. وی گفته است: «اگر امروز زندانیان سیاسی را آزاد کنید، همین فردا پول شما ارزش پیدا می‌کند».

نظر کارشناسان اقتصادی این است که برای تقویت پول ملی، باید تولید تقویت شود، صادرات افزایش یابد و واردات محدودتر گردد؛ آیا این متخصصان می‌پذیرند که آزادی زندانیان سیاسی نیز همین ثمره را دارد؟! اگر عبدالحمید در کشور ایده‌آلش ترکیه، که با چنین چالشی روبرو است، آیا دولت آن کشور، چنین انتقادی را برمی‌تافت و برای آن پاداش نیز می‌داد؟! این نظریه در میان کدام مجمع پذیرفته می‌شود، مجامع علمی یا سخن برای عوام جامعه؟! ظاهر سخنان عبدالحمید، نشان می‌دهد که وی به بهانه مزایای انتقاد در حال مخالفت با حاکمیت است و قصد جریان‌سازی علیه جمهوری اسلامی و مسئولین آن را دارد.

پی‌نوشت:
[1]. سخنرانی عبدالحمید پس از نماز عید قربان، ۸ تیر ۱۴۰۲.