پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شاخصه‌های مهم تشیع انگلیسی، غلو در اصل تولی است؛ حامیان جریان افراطی تشیع انگلیسی، سخت در پی ترویج این طرز تفکر و برداشت غلط از این اصل شیعی و مصادیق آن هستند و بر مصادیقی افراطی تأکید دارند.

مصادیق غلو و افراط تشیع لندنی در بحث تولی را می‌توان در عناوین زیر خلاصه کرد:
بزرگ‌نمایی و انحراف در موضوع محبت اهل بیت (علیهم‌السلام)؛
تحریف در هدف قیام سید الشهداء (علیه‌السلام) و شعائر حسینی (علیه‌السلام)؛
ترویج رفتارهای احساسی غیر عاقلانه؛
ترویج عزاداری‌های نامشروع، بدعت و خرافه؛
ایجاد دهه‌های عزاداری برای هر کدام از معصومین (علیه‌السلام).

علاوه بر این موارد نیز می‌توان موارد زیادی را که به عنوان مصادیق خاص افراط‌گرایی مذهبی در این جریان مطرح است را بیان کرد؛ مواردی مانند: قمه زنی، راه رفتن بر روی آتش و خار، غلتیدن بر روی شیشه، خراشیدن صورت و سینه با اشیاء تیز، ضربه زدن به بدن با گرز، زنجیر تیغ دار به کمرزدن به نیت جاری شدن خون و امثال آن.
استاد حسن رحیم پور ازغدی در این باره می‌گوید: «این ولایتی‌های بی‌دین، خود را محب اهل بیت (علیهم‌السلام) دانسته و تنها تکلیف خود را قمه زدن، نعره زدن، روی میخ راه رفتن و رقصیدن به نام امام حسین (علیه‌السلام) و حضرت ابوالفضل (علیه‌السلام) می‌دانند.»[1]

بنابراین می‌توان یکی از مصادیق کامل غلو در تولی در این گروه افراطی را انجام اعمال انحرافی و افراطی، در عزاداری به ویژه عزاداری بر سیدالشهدا (علیه‌السلام) دانست؛ این جریان افراطی، ابتدا تولی را به صرف دوست داشتن تقلیل می‌دهد و آن را مقدمه عمل نمی‌داند و صرف عزاداری بر سیدالشهدا (علیه‌السلام) را هدف از قیام عاشورایی حضرت معرفی می‌کند و بعد برای انجام همین عزاداری به بعضی رفتارهای انحرافی و غالیانه در سوگواری بر اهل بیت (علیهم‌السلام) روی می‌آورد و با انحراف و غلو موجب سنگ‌اندازی در مسیر رشد و بالندگی این حرکت می‌شود.

از دیدگاه بزرگان این جریان افراطی، انواع عزاداری، مانند: قمه زنی، بر روی آتش راه رفتن، بر روی خار راه رفتن، بر روی شیشه غلتیدن، خراشیدن صورت و لطمه بر سینه و صورت زدن به حدی که خون جاری شود، با زنجیر تیغ دار به کمرزدن به حدی که خون جاری شود، موجب اجر جزیل و ثواب کثیر است.[2]

این جریان افراطی، همه موارد مذکور را مصداق شعائر حسینی (علیه‌السلام) دانسته و معتقد است، اراده تکوینی خدای عزوجل بر این تعلق گرفته است که هر چه در شعائر حسینی تشکیک شود و در برابر آن سنگ‌اندازی شود، شعائر آن حضرت، فزونی و بالندگی گیرد و ضمن تمسک به بعض روایات، گستردگی مراسم قمه زنی را همان وعده رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به گسترش آن می‌دانند؛ از این رو تأکید اغراق‌ آمیز بر انجام شعائر و مناسک دینی بدون توجه به محتوای انقلابی و ایمانی مکتب تشیع از ویژگی‌های جریان تشیع انگلیسی است.[3]

پی‌نوشت:
[1]. جهان نیوز، سخنرانی رحیم پور ازغدی در نشست «شیعه انگلیسی، اسلام امریکایی»، «شیعه انگلیسی تنها تکلیف خود را قمه زدن، نعره زدن و روی میخ راه رفتن می‌داند»، ۱۳ آذر ۱۳۹۳.
[2]. استفتاء از آقای سید صادق شیرازی: برخی از عزاداری‌هایی که بیان می‌شود در برخی از مناطق ایران و جهان به قصد مواسات با حضرت اباعبدالله الحسين (عليه‌السلام) و اهل بیت آن حضرت و شهدای کربلا انجام می‌گردد. حکم آن‌ها چیست؟ و آیا مصداق جزع بر سیدالشهداء (علیه‌السلام) است؟ الف) بر روی آتش راه رفتن؛ ب) بر روی خار راه رفتن؛ ج) بر روی شیشه غلتیدن؛ د) خراشیدن صورت و لطمه بر سینه و صورت زدن به حدی که خون جاری می‌شود یا با زنجیر تیغ‌دار به کمر زدن به حدی که خون جاری می‌شود و قمه زدن.
جواب: به پا داشتن عزاداری سیدالشهداء (علیه‌السلام) به نحوی که نزد محبان امام حسین (علیه‌السلام) و دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت (عليهم‌السلام) متعارف است، موجب اجر جزیل و ثواب کثیر می‌باشد، ان شاء الله تعالی. (سید صادق حسینى شیرازى،‌ المسائل المنتخبة، ص 395)
[3]. افضلی، محمد علی و مومنی ها، محمد علی، غلو و افراط درجریان شیعه انگلیسی، ص205.