پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با جدی شدن حرکت انقلاب و احتمال سرنگونی رژیم پهلوی، تشکیلات بهائیت استراتژی خود برای پیروانش را تشریح کرد. تشکیلات بهائی مردادماه 1357 به منظور آمادگی برای رویارویی با شرایط خاص و بحرانی، به اعضایش دستوراتی داد که حکایت از رویکرد جدید آن در ایران داشت.

دستورات تشکیلات بهائیت شامل بندهایی بود که بهائیان را به تقیه و کتمان عقیده فرا می خواند؛ از جمله: «دستور به رعایت حکمت و احتیاط و همکاری تام با مقامات حکومتی و دولتی آن هم برای بار چندم، تعطیلی ضیافات و اجتماعات پر جمعیت، جلوگیری از حضور نفوس ناشناس و غریبه و...»[1]

اما تبیین سیاست پنهان کاری بهائیت، هم زمان با جدی شدن احتمال سرنگونی رژیم پهلوی در حالیست که:

اولاً: تشکیلات بهائیت در حالی با پوشش حکمت، پیروانش را به کتمان عقیده و پنهان کاری سوق می داد که فرقه بهائیت، یکی از اصول اعتقادی و تمایز خود را در ممنوعیت کتمان عقیده معرفی کرده است.[2] جالب آنکه کار تا جایی پیش می رود که شوقی افندی، پنهان کردن عقیده را حتی برای نجات جان افراد جایز نداسته است: «درباره اینکه آیا صلاح است به خاطر نجات کسی، به غیرحقیقت سخنی گفته شود؟ حضرت ولی امرالله عقیده دارند، ما به هیچ وجه، نباید بر خلاف حقیقت صحبتی بکنیم...» [3]

ثانیاً: علت تغییر استراتژی و هدایت به سیاست پنهان کاری و تقیه بر خلاف اصول اعلامی بهائیت چه بوده است؟! چرا تشکیلات بهائیت پیروانش را به پنهان کاری و احتیاط، هم زمان با اوج گیری حرکت انقلاب مردم در ایران فرا خواند؟! ترس تشکیلات بهائیت از حرکت مردمی در ایران و سست شدن پایه های رژیم دیکتاتوری پهلوی چه بود؟!

با نگاهی گذرا به دوران پهلوی و نقش بهائیت در آن، در می یابیم که تکاپوی بهائیت با جدی شدن احتمال سرنگونی پهلوی و توصیه بهائیان به پنهان کاری، بخاطر خشمی بود که در توده مردم نسبت به خود می دید. خشمی که بهائیت در دوره پهلوی با تصاحب بسیاری از ارکان کشوری و لشکری، رانت خواری، فساد و ظلم به عموم مردم مردم برای خود کاشته بود.[4]

آری؛ تشکیلات بهائیت دریافته بود، آتشی که در زمان رژیم پهلوی با ظلم و فساد در دل توده مردم افروخته بود، هر لحظه امکان گرفتن دامن ناپاکش را داشت. از این رو بر خلاف اصل ممنوعیت پنهان کاری، اعضایش را در ایران به رعایت احتیاط، پنهان کاری و تلاش عمومی بهائیان برای حفظ رژیم پهلوی فراخواند.

پی‌نوشت:
[1]. پیام محافل تشکیلات بهائی، مردادماه سال 1357.
[2]. شوقی افندی امتیاز بهائیان نسبت به پیروان ادیان و اقوام را صراحت و صداقت در اظهار عقیده معرفی کرده است: ریاض قدیمی، گلزار تعالیم بهائی، نسخه الکترونیکی، ص 404.
[3]. همان، ص 404.
[4]. جهت آشنایی بیشتر، بنگرید به سلسله مقالات: بهائیت در عصر پهلوی