پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در پیامی که به مناسبت سالروز شروع ادعاهای علی محمد باب در یکم خرداد 1223 ش منتشر شد، آمده است که او به این علت لقب باب (در - دروازه) را برای خود انتخاب کرد که دروازده ای میان عصر گذشته و انتقال به عصرجدید بوده است؛ چنان که می خوانیم: «ایشان خود را دروازده ای نمادین میان اعصار گذشته و آن آینده ی باشکوه و روز عظیمی که همواره بشریت در انتظار آن به سر برده بود معرفی کردند و از این رو لقب باب را برای خود برگزیدند.«[1]

اما مبلّغین بهائی در حالی علت انتخاب لقب باب، برای پیشوا و مبشّر ادعایی خود را به علت دروازده بودن او در انتقال به عصرجدید و گشوده شدن برگی جدید از پیامبری برای بشر معرفی کردند که:

اولاً: لقب باب که علی محمد شیرازی برای خود برگزید یا به او نسبت داده شد، نه بخاطر دروازه بودن او در انتقال به عصری جدید، بلکه بخاطر ادعای بابیتش (نیابت خاصه اش) برای امام دوازدهم شیعیان بوده است. به عبارتی علی محمد شیرازی از آنجا که انحرافات خود و پیروانش را با ادعای بابیت (نیابت) برای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آغاز کرد، لقب باب گرفت.

چنان که در اولین اثرش که برای ایمان آوردن ملاحسین بشرویه ای ارائه کرد، خود را عبد و بنده حضرت حجّت بن الحسن العسکری (علیه السلام) خواند: «اللهُ قَد قَدَّرَ أن یَخرُجَ ذلِکَ الکِتابَ فی تَفسیرِ أحسَنِ القَصَصِ مِن عِندِ مُحَمَّدِ بنِ الحَسَنِ بنِ عَلیِّ بنِ مُحَمَّدِ بنِ عَلیِّ بنِ مُوسَی بنِ جَعفَرِ بنِ مُحَمَّد بنِ عَلیِّ بنِ الحُسَینِ بنِ عَلیِّ بنِ أبی طالِبٍ عَلی عَبدِهِ لِیَکُونَ حُجَّةَ اللهِ مِن عِندِ الذِّکرِ عَلَی العالَمینَ بَلیغاً [2]؛ خداوند مقدر کرده است که آن کتاب را در تفسیر بهترین قصه‌ها (داستان حضرت یوسف (علیه السلام)) از نزد محمّد بن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفربن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب بر بنده‌اش خارج سازد تا حجت خدا از نزد ذکر بر جهانیان به گونه‌ای آشکار باشد».

ثانیاً: همین لقب و مقام، بابیتی که علی محمد برای خود مدعی بود نیز در ادامه راهش پس از خوردن یک سیلی از آن دست کشید؛ چنان که در تاریخ نبیل زرندی می خوانیم: «...حضرت باب روی به جمعیت کرده، فرمودند: لعنت خدا بر کسی که مرا وکیل امام غایب بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا باب امام بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا منکر نبوت حضرت رسول بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا منکر انبیای الهی بداند. لعنت خدا بر کسی که مرا منکر امامت امیرالمؤمنین و سایر ائمه اطهار بداند.»[3]

آری؛ مبلّغین بهائی با توجیه و تحریفِ علت برگزیدن لقب باب برای پیشوای خود علی محمد، قصد دارند تا از پاسخگویی در خصوص تناقضات ادعاهایش طفره روند. اینکه چگونه علی محمد بر خلاف سیره پیامبران ادعاهای خود را تدریجی بیان کرد؟! چرا به وجود حضرت حجت ابن الحسن العسکری (علیه السلام)[4] و عدم نسخ اسلام اعتراف کرد [5] و بعدها منکر آن شد؟! اینکه چگونه پیشوایی الهی با خوردن یک سیلی یا چند چوب فلک تمامی ادعاهای خود را منکر شده و پیروانش را لعن می کند؟! و دست آخر اینکه چرا با تمام این تبدل (تغییر) ادعاها، یکی از دلایل حقانیت او استقامت در عقیده اش معرفی می شود؟![6]

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از رسانه های تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[2]. علی‌محمد شیرازی، تفسیر سوره یوسف، نسخه خطی، ص 1.
[3]. اشراق خاوری، مطالع الأنوار (تلخیص تاریخ نبیل زرندی)، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، بی‌تا، صص 129-132.
[4]. ر.ک: علی‌محمد شیرازی، تفسیر سوره یوسف، نسخه خطی، ص 1.پ
[5]. ر.ک: فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، صص 182-179.
[6]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: کذب مدعیان استقامت علی‌محمد شیرازی