احکام تاریخ بابیت
توبه‌ی شیراز، پایانی بر انحراف علی‌محمد شیرازی نبود و او پس از تبعید به تبریز، خود را امام زمان، پیامبر و حتی خدا معرفی کرد. او و یارانش باور به پایان دوره اسلام و ظهور دین بابیت داشتند. البته خوردن چند چوب فلک در تبریز هم، دوباره کار این تفکر را به توبه کشاند.
مهم‌ترین مشکل پیامبری باب و بهاء و ادعای پایان دوره اسلام، باور به خاتمیت حضرت محمّد و امتداد دین اسلام تا قیامت بود. از این‌رو باب و بهاء برای توجیه پیامبری خود، قیامت وعده داده شده توسط ادیان الهی را منکر شدند و بهشت و جهنم را ایمان و کفر به خود دانستند.
جدایی بهائیت و شیعه، از آنجا شروع شد که علی‌محمد شیرازی با استفاده از زمینه‌سازی مسلک شیخیه، در سال 1260ق خودش را نایب خاص یا همان باب امام زمان شیعه معرفی کرد.
صادق زیبا کلام در مصاحبه‌ای، امیرکبیر رو فردی مغرور و متکبر خطاب کرد و مدعی شد دموکراسی در رفتار امیر جایی نداشت و از همین جهت، تمام بابی‌ها رو گردن زد.
بهمن 98، علی‌اکبر صالحی در برنامه‌ای تلویزیونی ادعا کرد که عمه‌اش قرة العین، هیچ ارتباطی با جنبش بابیت و شهادت علامه برغانی ندارد.
اما پشت پرده انکار بابی بودن قره العین و توجیه اقداماتش توسط صالحی، چی بوده؟
تشکیلات بهائیت با بهره‌برداری از شخصیت طاهره قرة العین، اون رو مبارِز راه آزادی زنان، فمینیسم و برابری جنسیتی، معرفی می‌کنه.
اما شخصیت واقعی قره العین چه شکلی بوده؟
تشکیلات بهائیت مدعی شد به کار بردن لقب باب برای علی‌محمد شیرازی رهبر بابیان، از این جهت بوده که اون، دروازه‌ای به سوی دنیای جدید بوده.
یکی از مکان‌هایی که برای بهائیان مقدس شمرده می‌شود، قلعه ماکو یا قلعه قابان در آذربایجان غربی است.
اما چرا علی‌محمد باب به این منطقه تبعید شد تا این قلعه تاریخی، به مکانی مقدس برای بهائیان هم تبدیل شود؟
بهائیان در حالی مهم ترین رسالت علی محمد باب را آگاه ساختن و بشارت به ظهور پیامبرنمای بهائی معرفی می کنند که: 1. رسالتی با امتداد چند سال، آن هم پیش از تحقق وعده هایش معقول نیست. 2. با وعده باب به ظهور دوهزار ساله موعودش در تضاد است. 3. زمینه سازی باب در ایران و اعلام پیامبری بهاء در عثمانی چگونه قابل توجیه است؟!
مبلّغین بهائی علت انتخاب لقب باب، برای پیشوا و مبشّر ادعایی خود را به علت دروازده بودن او در انتقال به عصرجدید معرفی کردند. این در حالیست که انتخاب و شهرت این لقب برای او، بخاطر ادعای بابیتش (نیابت خاصه اش) برای امام دوازدهم شیعیان بوده است. بابیت و سایر مقاماتی که علی محمد با خوردن سیلی و چند چوب فلک، از آن ها دست شُست.
چگونه می توان از ظهور ادعای بابیت و پیامبری علی محمد باب، به دروازه انتقال به عصرجدید تعبیر کرد در حالی که دعوت او به بربریت و حتی منع از به‌کارگیری علوم رایج عصر خودش، عقبگردی قابل توجه برای بشریت بود؟! به راستی کسی که دستور به نابودی علم، فرهنگ و تمدن داد و بی عفتی را در مسلکش رواج داد، چگونه می تواند الگویی قابل تقدیر باشد؟!