یکی از نعمتهائی که خداوند به انسان ارزانی داشته است نعمت دین است. اسلام آوردن با کلمه شهادتین آغاز می‌شود و مسلمان واقعی بعد از به دست آوردن اسلام، برای حفظ و نگهداری آن تلاش می‌کند و حتی تا پای جان هم پیش می‌رود. چه بسیارند مسلمانانی که برای حفظ دین در جبهه های جهاد حاضر شده و خود را فدا کرده‌اند. اینان مسلمانان واقعی هستند که با هر بادی نمی‌لرزند و با هر حرکتی نمی‌لغزند بلکه ثابت قدم می‌مانند و به اسلامی که آورده‌اند ایمان دارند و باور واقعی دارند که آنچه دستور اسلام باشد برای رساندن آن‌ها به کمال واقعی است. در مقابل چه بسیارند آنهائی که اسلام آورده‌اند ولی به اسلامی که آورده‌اند ایمان ندارند که خداوند در مورد آن‌ها می‌فرماید: وَلَمَّا یَدْخُلِ الإِیمَانُ فِی قُلُوبِكُم. (الحجرات: 14) : نه! شما هنوز ایمان نیاورده‌اید.

آری آن‌ها با گفتن کلمه شهادتین اسلام آورده‌اند ولی گفتن شهادتین مانند گرم کردن است که احتمال سرد شدنش وجود دارد که در چنین حالتی از بین رفتن آن امکان دارد. ایمان باید به مرحله پخته شدن برسد که اگر به این مرحله برسد دیگر امکان خام شدن را ندارد. آنهائی که ایمان خود را به مرحله پخته شدن نرسانده‌اند یعنی به اسلامی که آورده‌اند ایمان ندارند و احتمال دارد که با هر بادی بلرزند و اسلام خود را از دست بدهند و چه بسا که دچار کارهای غیر دینی هم بشوند و دین جدیدی که ساخته خودشان و تصنّعی باشد به وجود آورند و آنچه را که غیر دین است به نام دین معرفی کنند. اگر بخواهیم برای این، مثالی بیان کنیم، می‌توانیم به جریان کربلا و اعمال و رفتار کوفیان اشاره کنیم که در اثر دین تصنّعی و غیر واقعی‌شان به جنایتی مرتکب شدند که در طول تاریخ بی سابقه بود.

افرادی مانند شمر بن ذی‌الجوشن نخست از یاران علی بن ابی طالب در جنگ صفین بوده است. ولی با گذشت زمان در لشکر خوارج قرار گرفت و در واقعه عاشورا در لشکر عبیدالله بن زیاد قرار گرفت؛ و در گودال قتلگاه سر مبارک امام حسین (ع) را از قفا ذبح کرد.

و چه زیبا گفت سید شهیدان اهل قلم(شهید سید مرتضی آوینی):

دیندار آن است که در کشاکش بلا دیندار بماند و گرنه در راحت فراغت و صلح چه بسیارند اهل دین.