پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ زیارت ائمه معصومین (علیهم‌السلام) یکی از راه هایی است که هر انسان مؤمنی برای ابراز مودت خود نسبت به اهل بیت (علیهم‌السلام) انجام می دهد. خدای رحمان در آیات نورانی قرآن کریم می فرماید: «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى [شورى/23] بگو: از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هیچ پاداشی جز مودّت نزدیکان را نمی‌خواهم.» بر اساس این آیه شریف، انسان مؤمن با زیارت قبور مطهر اهل بیت (علیهم‌السلام) به این اصل اساسی جامه عمل می‌پوشاند؛ اما درباره زیارت قبور اهل بیت (علیهم‌السلام) فضائلی بیان شده که سبب سعادت پیروان اهل بیت (علیهم‌السلام) است.

يکی از آثار زيارت حضرت علی بن موسی الرضا (عليهماالسلام) شفاعت اهل بيت (عليهم‌السلام) نسبت به فرد زائر است؛ به طوری که امام رضا (علیه‌السلام) در روايتی فرمودند: «بقعه‌ای در خراسان است که روزگاری محل رفت و آمد ملائکه می‌شود؛ تا زمانی که در نفخه صور دميده می‌شود، گروهی می‌آيند و گروهی می‌روند. به حضرت عرض شد: ای فرزند رسول خدا! اين کدام بقعه است؟ حضرت فرمودند: بقعه‌ای در سرزمين طوس، به خدا قسم [آنجا] باغی از باغهای بهشت است، هر کس مرا در آن بقعه زيارت کند، مانند کسی است که رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) را زيارت کرده باشد که در عوض اين زيارت، خداوند متعال برای او ثواب هزار عمره قبول شده را نوشته و من و پدرانم شفيع آن فرد هستيم.»[1]
در اين روايت نيز امام رضا (عليه‌السلام) علاوه بر مشخص ساختن قبر خود و اينکه آنجا قطعه‌ای از بهشت است، تصريح فرمودند که زيارت ايشان مانند زيارت رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) بوده علاوه بر اينکه ثواب هزار عمره مقبوله برای زائر نوشته می‌شود، شفاعت اهل بيت (عليهم‌السلام) نيز شامل حال زائر می‌شود.

در روایتی دیگر اباصلت هروی نقل می کند: «امام رضا (عليه‌السلام) هنگامی که به سمت مأمون [از منزل] خارج شدند... سپس به خانه حميد بن قحطبه رفتند و بر قبه‌ای که قبر هارون الرشيد درون آن بود وارد شدند، در گوشه‌ای از آن بقعه با خط خود نوشتند: اينجا قبر من است و در اينجا دفن خواهم شد؛ خداوند اين مکان را محل رفت و آمد شيعيان و کسانی که به من محبت دارند قرار می‌دهد. به خدا قسم کسی از آنان نيست که مرا زيارت کند و کسی نيست که سلام کند و جواب بگيرد، مگر اينکه بخشش و رحمت الهی به سبب شفاعت ما اهل بيت بر او واجب می‌گردد.»[2] این روایات نشان از مقام شفاعت امام رضا (علیه‌السلام) نزد خدای رحمان دارد.

پی‌نوشت:
[1]. شیخ صدوق، أمالی، ص119، قسم الدراسات الاسلامية - مؤسسة البعثة - قم، چاپ اول، 1417هـ. «عَلِيِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا (ع) أَنَّهُ قَالَ: إِنَّ بِخُرَاسَانَ لَبُقْعَةً .. شُفَعَاءَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ.»
[2]. شیخ صدوق، عيون أخبار الرضا (ع)، ج2، ص147، مؤسسه الأعلمی - بيروت – لبنان، 1404 هـ ق - 1984 م.«حَدَّثَنَا عَبْدُ السَّلَامِ بْنُ صَالِحٍ الْهَرَوِيُّ قَالَ: لَمَّا خَرَجَ عَلِيُّ بْنُ مُوسَى الرِّضَا ... بِشَفَاعَتِنَا أَهْلَ الْبَيْت‏.»