آیا نزول قرآن و پیامبر (ص) در بین اعراب، دلالت بر برتری آنان دارد؟
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی از وهابیانِ عربزبان، که از اسلام بویی نبردهاند و اهداف ناسیونالیستی[1] و برتری عرب بر عجم را دنبال میکنند، با القاء شبهاتی از این دست که «ملت عرب برترین ملتهاست، چون هم قرآن به زبان عربی نازل شده است، و هم پیامبر (صلی الله علیه و آله) عربزبان، و بر امت عرب مبعوث شده است، و اگر امتی برتر از امت عرب، وجود میداشت، قطعاً خداوند پیامبرش را در بین آنان مبعوث میکرد.»[2] در راستای تفرقه امت اسلام، گام بر میدارند.
این در حالی است که خداوند برتری را به ایمان و تقوا میداند، نه به ملیّت و قومیّت: «وَ جَعَلْناكُمْ شُعُوباً وَ قَبائِلَ لِتَعارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُم.[حجرات/13] شما را تيرهها و قبيلهها قرار داديم، تا يكديگر را بشناسيد؛ (اينها ملاك امتياز نيست)، گرامىترين شما نزد خداوند با تقواترين شماست.»
افزون بر آنکه قرآن در آیهای دیگر به این شبهه پاسخ داده است: «وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلى بَعْضِ الْأَعْجَمينَ* فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ ما كانُوا بِهِ مُؤْمِنين.[شعراء/198-199] هرگاه ما آن را بر بعضى از عجم [غير عرب]ها نازل مىكرديم و او آن را برايشان مىخواند، به آن ايمان نمىآورند.» بنابراین خداوند در این آیه تصریح کرده است، که بعثت نبی، و نزول قرآن در بین اعراب، بهخاطر لجاجت و تعصب آنهاست، نه بهخاطر هوش و ذکاوت آنها؛ زیرا به تصریح خداوند در این آیه، اگر قرآن و پیغمبر (صلی الله علیه و آله) بر قوم دیگری غیر از عرب فرستاده میشد، اعراب حاضر به تبعیت و دینداری نمیشدند، و در جهالت چند هزار سالهی خویش باقی میماندند. اما خداوند با این راهبرد، اعراب و غیر اعراب را به دین الهی دعوت کرد و همه را بر سر سفره الهی نشاند. عرب را با تعصب، و عجم را با هوش و ذکاوت، متنعم از نعمت قرآن و نبی کرد.
پینوشت:
[1]. گرایش به جنبههای قومی و ملی در زبان اروپایی، «ناسیونالیسم» (Natinonalism) یعنی ملت پرستی نام دارد که متکی بر عواطف و احساسات قومی و ملی است نه عقلی و منطقی. دانشنامه رشد، واژه ناسیونالیسم.
[2]. دکتر احمد الغامدی، از اساتید دانشگاه ام القری مکه، این سخن را میگوید: «و قد ارسل هذا الدین الکامل بواسطه الرسول العربی للعرب و لو کانت امه خیرا منهم لارسل منهم لارسل الرسول محمدا الیهم...» حسینی قزوینی، قصه الحوار الهادی مع دکتور الغامدی، ص58، نسخه دیجیتال.
افزودن نظر جدید