مسئله ی بدعت در دین یکی از خطوط قرمزی است که تمام مؤمنان حقیقی و کسانی که خود را ملتزم به پیروی اسلام واقعی کرده اند، به آن نزدیک نمی شوند و همواره به اعمالی روی می آورند که پایه گذار آن شخص شارع مقدس و جانشینان معصومش باشند. اعمالی که به یقین مسیر سعادت و رسیدن به تکامل را نورانی کرده است. شخص بدعت گذار در واقع از این خط قرمز عبور کرده و خود را عالم تر از خالق می داند. به گونه ای که تصور می کند این بدعت برای رسیدن به کمال وی لازم بوده و شارع آن را بیان نفرموده است. این در حالی است که آیات قرآن به صراحت دین اسلام را کامل و فاقد هر گونه نقصی برای بشر بیان می کند و می فرماید: أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِينًا؛ دين شما را برايتان كامل و نعمت ‏خود را بر شما تمام گردانيدم و اسلام را براى شما [به عنوان] آيينى برگزيدم [1] این آیه ی نورانی قرآن که در روز غدیر و به مناسبت ولایت مولی علی علیه السلام و جانشینی بلافصل ایشان پس از رسول خاتم صلی الله علیه وآله نازل گردید، روشن می کند که هیچ امری در دین مقدس اسلام که کامل کننده ی ادیان آسمانی و الهی است، واگذاشته نشده و اصول آن در قرآن و تفسیر و فروعات آن در کلام رسول مطهر و اهل بیت پاکش علیهم السلام بیان شده است.

به این ترتیب هر کسی تلاش کند امری را که در دین نیست به آن نسبت بدهد و یا برعکس، دچار بدعت شده و پیامبر در مورد ایشان می فرماید: اهل بدعت کسانی هستند که با فرمان الهی و کتاب آسمانی قرآن؛ و (سخنان) پیامبر اکرم مخالفت می‌ورزند و طبق خواسته‌ها و هواهای نفسانی خویش رفتار می‌کنند (آنها اهل بدعتند) هر چند جمع زیادی باشند.[2] تعداد کسانی که به امر خلافی روی آورده اند و زیادی ایشان، تاثیری در نادرست بودن کارشان ندارد و عمل ایشان را توجیح نمی کند. اینکه افراد کثیری بر عمل ناصحیحی اجماع کنند هرگز بر حق پیروز نمی شوند. حتی اگر حامی حق تنها یک نفر باشد. متصوفه پایه گذار بدعت های بی شماری در دین هستند ایشان هم بدعت در احکام شرع مقدس گذاشته اند و مسائلی چون عُشریه را مطرح کرده و آن را مجزی از خمس دانسته اند. این گروه و فرقه ی منحرف علاوه بر احکام اسلامی، در اعتقادات ناب شیعه نیز بدعت نهاده اند. شیعیان در عصر غیبت امام علیه السلام و به دستور ایشان، مأمور به پیروی از مراجع و فقهای دینی اند و ایشان از طرف معصوم علیه السلام بر ما و عمل ما و اعتقاد ما حجت و گواه خواهند بود. «و اما الحوادث الواقعة فارجعوا فيها الي رواة احاديثنا؛ فانهم حجتي عليكم و أنا حجة الله»[3]. با این حال فرقه ای از تصوف که داعی شیعه بودن است در بدعتی آشکار، قائل به قطب و مرشد شده و طریقت را از شریعت جدا ساخته اند.

صوفیان در بحث اخلاق نیز مبدع بدعت های فراوانی اند. این رفتار تصوف، ایشان را از حوزه ی اسلام و تعبد به احکام آن خارج می کند و بخاطر بدعت، عاقبت ناگواری در انتظارشان است. حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمودند: أبى الله لصاحب البدعة بالتوبة.[4] خداوند توبه بدعت گذار را نمى ‏پذیرد. شیطان از راه های فراوانی انسان را فریب می دهد و بر این کار قسم یاد کرده است. یکی از کار های وی برای اغوای بشر این است که وقتی می بیند او در ظلالت خود غوطه ور گردیده است وی را به حال خود رها می سازد تا انسان در جهل مرکب خویش باقی بماند. امام کاظم علیه السلام از قول رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمودند: هر كس عملش بر اساس بدعت باشد شيطان مانع عبادت او نشده، او را به خشوع و گريه وا مي‏ دارد.[5] بزرگان صوفیه با وجود بدعت ها و بر مبنای این حدیث شریف، اسیر دام شیطان بوده و با این حالشان افکار عمومی را به خود جلب کرده اند.

منابع:

[1]. سوره ی مائده / آیه ی 3

[2]. اَهْلُ البِدْعَةِ فالمخالِفُون لِاَمْرِ الله و لِکتابِهِ و رسُولِهِ الْعامِلُون بِرأیِهِمْ و اَهْوائِهِمْ و اِنْ کَثُرُوا / متقی هندی، کنز العمال، بیروت، موسسةالرسالة، ج۱۶، ص۱۸۴، شماره ۴۴۲۱۶

[3]. حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعه، ج 27، ص 140،موسسه آل البیت، قم، 1409هجری

[4]. نوادر الراوندي ص 18

[5]. بحار الانوار، 69 / 216، از نوادر راوندی