توقیعی که فرمودند ««اَمَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَةُ فَارْجِعوُا فیها اِلی رُواةِ حَدیثِنا، فَاِنَّهُمْ حُجَّتی عَلَیْکُمْ وَاَنَا حُجَّةُ اللّهِ عَلَیْهِمْ» به صورتی بدیهی، منظور، علمایی است که درس دین خواندند و فقها و علمای ربانی، مصداق بارز این توقیع اند. اختلاف در نظرات علمی هم به خاطر عدم ظاهر بودن امام زمان (عج) هست. حال آنکه علمای ربانی در مبانی و ضروریات، متحدند. حال آنکه صوفیان در همان ضروریات و مبانی هم اختلاف دارند. ده‌ها فرقه و بلکه صدها فرقه هر کدام خود را صاحب خرقه و ولی خدا و وصی پیغمبر میخواند و بقیه را انکار میکند. صوفیه نه تنها اعتصام به حبل الله ندارد بلکه در ظواهر دین و حتی در باطن دین اهل انحراف است. در همین سایت، هزاران نوشتار در انحرافات صوفیه نوشته شده است. مطالعه کنید.