امیرمؤمنان (علیه السّلام) در عصر امامت و خلافت خویش نیز امام حسن و امام حسین (علیهما السّلام) را از شرکت در معرکه صفین باز می‌داشت و چون در یکی از روزها از آماده شدن امام حسن (علیه السّلام) برای رفتن به کارزار آگاه شد، فرمود: «جلوی این جوان را بگیرید تا با مرگ خویش، پشت مرا نشکند که من از رفتن این دو (امام حسن و امام حسین (علیهما السّلام) به میدان نبرد دریغ دارم و مبادا با مرگ آن دو، نسل رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) قطع شود.» حال با چنین اکراه و امتناعی از سوی حضرت نسبت به حضور آن دو بزرگوار در نبردهایی چگونه آن حضرت حاضر می‌شود که در دوران زمامداران مورد اعتراض و انتقادش، فرزندان خویش را که پیشوایان آینده جامعه اسلامی هستند به جبهه جنگ بفرستد؟ و اما در مورد اصحاب خاص آن حضرت: بیان امام راحل روشنگری این موضوع را بیشتر می‌نماید: «حضور برخی از اصحاب خاص، امیرمؤمنان علی (علیه السّلام) در فتوحات ثابت نیست؛ اگر ثابت هم باشد، از سر ناچاری و جلوگیری از جنایات بیشتر در فتوحات بوده، نه این‌که این جنگ‌ها مورد تأیید آنان بوده باشد.»