در کتاب خورشید تابنده صفحه 405 آمده است که:

رضاعلیشاه زمانی که به جامعه امامیه که مدرسه علوم دینی بود رفتند با بعضی از مدرسین مذاکراتی کردند یکی از مدرسین نسبت به شارب ایشان اعتراض کرد و ایشان در پاسخ فرمود:گذاشتن شارب حرمت ندارد و هیچ کس قائل به حرمت آن نشده بلکه علماء قائل به کراهت آن هستند!{1}

این سخن رضا علیشاه در حالیست که صوفیه گنابادیه برای اقطاب خود مقامات خاصی قائل هستند ولی جای بسی تعجب است که چگونه به راحتی اعتراف کرده که گذاشتن شارب کراهت دارد! چون از آنجای که ما یادمان هست بزرگان تاجای که امکان داشته از مکروهات دوری میکردند ولی ایشان به راحتی بیان کرده که به کراهت شارب آگاه است و بر آن پافشاری دارد! در این جا مقایسه ای انجام میدهیم تا انحراف شدید اقطاب گنابادیه بر همگان بیشتر آشکار شود و مخاطبین فهیم پایگاه فرق ادیان و مذاهب به ماهیت اصلی این فرقه پی ببرند.
امام خمینی در ترک مکروهات و امور ناپسند، کم نظیر بود و همیشه مواظب بود که کوچکترین عمل نامطلوبی انجام ندهد. یکی از مدرسین حوزه علمیه قم می‌گوید:
«بیش از دوازده سال در دروس عالیة ایشان شرکت داشته‌ام، در این مدت یک عمل مکروه از ایشان ندیدم، بلکه اگر شبهة غیبت و دروغ و … پیش می‌آمد، حالت نگرانی به خوبی از ایشان نمایان می‌شد.»
«در مسائل اخلاقی و برخوردشان با دیگران ریزه‌کاریهای دقیق را مراعات می‌کردند. واقعاً رفتار، کردار، راه رفتن و کارهای دیگر ایشان درس بود.»{2}

این مطلب نشان دهنده آن است که چگونه حضرت امام از مکروهات دوری میکردند و مسائل ریز اخلاقی را رعایت میکردند این در حالیست که حضرت امام هیچ ادعای برای نیابت و جانشینی حضرت نداشتند و همیشه خود را طلبه خطاب میکردند. ولی اقطاب گنابادیه که اگر بخواهیم القاب و کراماتی که در وصف خود بیان کردند را بازگو کنیم نیاز به نوشتن کتابی است و کمترین آن جانشینی امام زمان (عج) و اجازه دستگیری از آن حضرت است.

منابع:

1-خورشید تابنده چاپ حقیقت صفحه 405

2-به نقل از شبکه ملی مدرس رشد