به عقیده برخی ريشه تصوف خارج از دين اسلام است و از دیگر اديان وارد جامعه اسلامی گرديده است. اما صوفيه سعی دارد كه ريشه‌های آن را اسلامی معرفي نمايد و بزرگان دین را منسوب به خود نمایند. در این راستا جناب سلمان فارسی یکی از بزرگان شیعه است که صوفیان وی را منسوب به خود می‌دانند.

ازجمله مناسک صوفیه رقص سماع است که این طایفه برای آن اهمیت زیادی قائل هستند، هرچند که امروزه به دلایل اجتماعی برخی از فرقه‌های صوفیه آن انجام نمی‌دهند و تا مرز ترک کردن آن پیش رفته‌اند. بااین‌حال برخی از ایشان بر این باورند که رقص سماع ممنوع نیست، هرچند ترک شده است.

براساس بینش راستین اسلامی تنها روش و طریقه‌ای معتبر و ارزشمند است که از سوی قرآن و روایات پیامبر و ائمه اهل بیت(علیهم السلام)، مورد تأیید باشد. بنابراین روش صوفیه چه رهبانیت و ترک دنیا و چه در خرقه‌پوشی و پشمینه‌‌پوشی بر خلاف قرآن و سنت پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) است. زیرا قرآن کریم کسانی را که زینت و طیبات را بر خود حرام کرده‌اند مورد نکوهش قرار می‌دهد.

از الفاظی که صوفیه به آن عنایت دارد، لفظ عشق است. صوفیه از این لفظ زیاد استفاده می‌کنند. برخی از صوفیه عشق را حمل بر حب در روایات نموده و این‌گونه القا می‌کنند که عشق همان حب است. ليكن در پاسخ بايد بگوييم اگر عشق امر ممدوحی بود، می‌بايست در قرآن کریم به جای مودت و دوستی نسبت به اقربای رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از کلمه عشق استفاده می‌شد.

ازآنجاکه تصوف تاثیرات زیادی از ادیان غیر اسلامی پذیرفته است، بسیاری از ضد ارزش‌ها را جزو باورهای خوش قرار داده است؛ بدین‌جهت غنا در اسلام از محرمات محسوب می‌شود و همه مذاهب اسلامی آن را قبیح و ضد ارزش تلقی می‌نمایند، از دیدگاه صوفیان نه تنها مذموم و بد نیست بلکه در ترویج و گسترش آن در طول تاریخ نقش اساسی و محوری داشته‌اند.

در تصوف (برخلاف شریعت اسلام)، سماع و غنا و گوش دادن به آنها جزء آداب‌ و رسوم ضروری آنهاست و مدعی‌اند که این برنامه‌ها موجب تصفیه روح و پاکی قلب می‌شود و درنتیجه صوفیان را غیر از خدا به‌سوی خدا مجذوب می گرداند و درنهایت آنها از خود غافل و در خدا فانی می‌گردند و در این حالت هر کاری از آنان سر بزند به اراده خودشان نیست.