دیدگاه قرآنیون پیرامون کفایت قرآن در بخش اعتقادات و بی نیازی آن از سنت، دیدگاه درستی به نظر نمی رسد؛ زیرا مقصود بخشی از آیات اعتقادی همچون آیات رؤیت خداوند، کرسی، جبر و اختیار، قضا و قدر و برخی از صفات الهی، بدون نیاز به سنت، به خوبی روشن نمی‌ شود.

اگر امامان و امامزادگان (ع) صدای زائر را نمی شنیدند، تعلیم زیارتهای متعدد و معتبر از ناحیه اهل بیت (ع) کاری عبث و بیهوده بوده است و صدور کار بیهوده از آنان، با مقام و عصمت ایشان تناسب ندارد.

سلام خطابی مسلمانان در پایان نماز، نشان دهنده این است که پیامبر (ص) صدای همه را می‌ شنوند. باید به برقعی و امثال او گفت که اگر پیامبر خدا (ص) سلام آنها را نمی‌ شنود، پس این کار همه مسلمانان لغو است و اگر می‌ شنوند، پس قطعاً توسلات ما را نیز می‌ شنوند و به آنها پاسخ می‌ دهند.

امامت، عهد الهی است و هر کسی که شایسته آن باشد به این عهد مفتخر می‌ شود و طرف عهد، خود خداوند است و فقط به افراد معصوم اعطاء می‌ شود. فرد معصوم را هم خدا می‌ شناسد؛ زیرا او تنها کسی است که از ضمیر و اسرار انسانها با خبر است.

بخاری از ابن عباس نقل می کند که ابن عباس گفت: تمام مشکلات و بدبختیها از زمانی آغاز شد که پیامبر (ص) به خاطر نزاع و درگیری در محضرش، وصیت آخر را نکرد.

حیدرعلی قلمداران ازجمله کسانی است که قرآن را برای فهم اسلام کافی می‌ داند و برخی از اعتقادات شیعه مانند بحث شفاعت را مردود می‌ داند. اما به اجماع علماى اسلام، در روز قیامت شفاعت براى پیامبر اعظم (صلى‌الله‌علیه‌وآله) و هر کس که خداوند اذن شفاعت دهد ثابت است و کسى منکر نیست، مگر آنکه معاند است یا از قرآن و معارف اسلامى بى‌خبر است.