عبدالحمید اعتراف می‌کند که از مدافعین اصلاح طلبان بود و اقرار می‌کند آنها موفق نبودند؛ اکنون به رد صلاحیتشان خرده می‌گیرد و می‌گوید چرا حکومت اسلامی، عده‌ای از مسئولین را از قطار انقلاب پیاده می‌کند؛ باید گفت در حکومت اسلامی صدر اسلام نیز برخی مسئولین عزل شده و دیگری جایگزین او می‌شد؛ معنا ندارد که کسی که مسئول بوده، هرگز نبایست از مدیریت کنار گذاشته شود.

عبدالحمید در چگونگی انقلاب اسلامی وانمود می‌کند که قیام کنندگان گمان می‌کردند که با جمهوری اسلامی، حکومتی اسلامی با عدالت علوی برقرار می‌گردد؛ باید گفت منتقدین، خود مخالف اجرای عدالت هستند و هر زمانی که اجرای عدالت با منافعشان در تضاد بود، صدای آنان بلند شده و به مخالفت می‌پردازند. زمان امیرالمؤمنین (ع) هم برخی مسلمانان به عدالت علوی اعتراض کرده و جنگ به راه انداختند.

عبدالحمید به بهانه رد صلاحیت برخی از کاندیداهای انتخابات آینده، در سخنانی متناقض، با قانون اساسی مخالفت کرده و خواستار تغییر آن شده است؛ از طرفی گفته که «اگر این قانون، بهترین قانون دنیا هم باشد، آیا همه به آن عمل می‌کنند» و نیز گفته «چرا باید شورای نگهبان، نظارت استصوابی داشته باشد و همه چیز به تأیید او برسد»، در حالی که اگر شورای نگهبان فقط ناظر هم باشد، اشکال اول عبدالحمید رفع نمی‌گردد.

عبدالحمید هم‌زمان با جوسازی رسانه‌های معاند در مورد اعدام چند جاسوس و قاتل، سخن تکراری خود درباره اعدام را تکرار کرد و آن را در صدر اسلام، بسیار کم دانست و گفت چون این کارها مطابق قرآن و سیره پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله نبوده، اسلامی هم نیست؛ که در پاسخ وی باید گفت قصاص قاتل و قتل محارب، حکم اسلام است.

عبدالحمید در ماه رجب در سخنانش به عدم افراط در عبادت سفارش کرده و نظر پیامبر (ص) را مطرح کرده که از کسانی که در عبادت زیاده‌روی می‌کردند، ناراحت شده و رضایت خداوند را در آن ندانسته است؛ این سخنان برای جامعه دین‌گریز و فقیر مناسب نیست؛ گمان می‌رود کنایه وی به مراسم اعتکاف و تبلیغ آن در رسانه‌ها باشد که نشان‌دهنده رویش‌ها در گرایش به دین است.

عبدالحمید در پوشش توصیه به دوری از تنش و هرگونه تبادل آتش، به مسئولین سفارش کرده است که با ناراضیانی که تندتر بوده و تحملشان کم است و به کشورهای دیگر گریخته‌اند، سخن گفته و حرف منطقی و عاقلانه آنان شنیده شود؛ در مورد این سخنان او می‌گوییم که این افراد محاربین و تروریست‌هایی هستند که به جای شنیدن سخنشان، باید به عدالت و قانون، مجازات جنایاتشان را تحمل کنند.