یکی از مواردی که در همه ادیان ابراهیمی می‌توان، به عنوان اصلی برای وحدت استفاده شود، آمدن منجی موعود است؛ موعودی که جهان و جهانیان را به سوی سعادت و خوشبختی رهنمون کرده و برای اولین بار خوب زیستن را به تجربه بشری می‌رساند؛ در اصل مسئله، یعنی حقیقت آمدن منجی، ادیان ابراهیمی با هم اتفاق نظر دارند.

انتظار فرج از آن رو مورد تأكيد و توصيه اهل‏ بيت (ع) قرار گرفته است كه در فرد منتظِر، اميد به آينده ايجاد خواهد كرد و همين اميد، نقش بزرگي را در سعی و كوشش ايفا می‌كند.

از روزگار کهن، اعتقاد به‌ ظهور مصلح‌، اصلی‌ اساسی‌ بوده‌ است‌؛ بسیاری‌ از پیامبران‌ پیشین، آمدن‌ منجی را وعده‌ داده‌اند؛ هم‌چنین در سراسر بشارت‌ها و اشارت‌های‌ پیشینیان‌، همواره‌ سخنانی‌ درباره‌ “موعود آخرین‌” و “منجی آخرالزمان” وجود دارد.

لزوم تحقق حکومت واحد جهانی تحت ولایت و سرپرستی یک انسان صالح، برای تحقق دنیای مملو از صلح و معنویت، امری است که عقول آدمی بر آن تاکید می‌ورزد و آن را انکار نمی‌‌کند؛ با نگاهی بر نظرات اندیشمندان بزرگ جهان، این نکته را به وضوح می‌توان مشاهده کرد.

شيعیان طبق عقيده‌اى كه به وجود امام زنده دارند، هرچند او را در ميان خود نمى‌بينند، اما خود را تنها نمى‌دانند و اثر روانى اين عقيده، در روشن نگه داشتن چراغ اميد در دل‌ها و وادار ساختن افراد به خودسازى و آمادگى براى آن قيام بزرگ جهانى، كاملاً قابل درک است.

امید به آینده‌ای روشن، سهم بزرگی در حرکت‌ها، کوشش‌ها و تلاش‌های فردی و اجتماعی مردم دارد و یکی از آثار و فواید آن، انتظار فرج است و چه بسا یکی از دلایل تأکید و توصیه به انتظار، در لسان عترت طاهرین (ع) لحاظ همین فایده بوده است.