پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بدون تردید یکی از اعتقادات مسلّم شیعه اثنی عشری، اعتقاد به امامت پیشوای دوازدهم حجة ابن الحسن العسکری (علیهم‌السلام) است؛ اما برخی به اشتباه تصور می‌كنند که اعتقاد به مهدویت و قيام حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) و حكومت جهانی او مخصوص شيعه و پيروان مكتب اهل بيت (علیهم‌السلام) است. بر خلاف اين تصور بايد عرض كنيم تمامی فرق و مذاهب اسلامی بدون استثناء، ظهور مردی به نام مهدی (عجل الله فرجه) از دودمان پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) كه دنيا را پر از عدل و داد می‌كند، پذيرفته‌اند.

غیر از این روایات که تصریح به قیام حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) دارند، می‌توان از روایات اهل سنت، دلایل نقلی دیگری نیز بر بحث مهدویت ذکر كرد؛ از جمله روایاتی که برای اثبات مهدویت و قیام مهدی (عجل‌الله‌فرجه) می‌توان ارائه کرد، حدیث معروف و مشهور ثقلین از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است که فرمودند: «همانا من دو جانشین را در میان شما می‌گذارم: کتاب خدا، ریسمان کشیده شد مابین آسمان و زمین یا مابین آسمان تا زمین و عترتم اهل بیتم و همانا این دو از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا در کنار حوض بر من وارد شوند.»[1] در این حدیث، پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) کتاب و عترت خویش را تا روز قیامت جدایی ناپذیر دانسته و مطابق این گفتار اگر زمانی عِدلِ کتاب که همان عترت است، در روی زمین نباشد، لازم می‌آید که این دو از یکدیگر جدا شده باشند و این با ظاهر حدیث، مخالف است.

حافظ سمهودی از علمای بزرگ اهل سنت در مورد این حدیث می‌گوید: «از حدیث «ثقلین» استفاده می‌شود که هر زمان باید فردی از اهل بیت (علیهم‌السلام) که سزاوار است به آنان تمسک شود، تا روز قیامت موجود باشد تا امر به تمسکی که در روایت، اشاره شده معنا پیدا کند؛ همان‌گونه که کتاب عزیز چنین است و لذا اهل بیت (علیهم‌السلام) اَمان اهل زمین معرفی شده‌اند که هرگاه از روی زمین بروند، زمین نیز نابود خواهد شد.»[2]

نتیجه اینکه از حدیث ثقلین که مورد اتفاق بین شیعه و سنی بوده و از احادیث متواتر است، به خوبی استفاده می‌شود که در هر زمان، امام معصومی از عترت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل بیت معصوم او باید موجود باشد، امامی که اهلیّت برای اقتدا و تمسک را داشته باشد؛ کسی‌که خود به هدایت مطلق رسیده و از ضلالت به دور است؛ لذا می‌تواند دیگران را نیز به هدایت مطلق رسانده و از مطلق ضلالت و گمراهی دور کند؛ چنین شخصی در این زمان، غیر از حضرت مهدی (عجل‌الله‌فرجه) نیست.

پی‌نوشت:
1. احمد حنبل، مسند احمد، ج35، ص456، نشر مؤسسة الرسالة.
2. علی بن عبدالله حسنی سمهودی، جواهر العقدين فی فضل الشرفين شرف العلم الجلی والنسب العلی (القسم الأول: فی العلم)، ج1، ص72 (نسخه خطی).

محسن زمانی