عبدالخالق یزدی یهودی که پیش از فتنه باب ادعای مسلمانی کرد، تأثیر بسزایی در زمینه سازی و گسترش بابیت ایفا کرد. ارتباط عبدالخالق با علی محمد باب، محدود به درس نبود و پیشوای بابیت کارهایش را به او گزارش می داد. عبدالخالقی که حتی پسرش را در راه حمایت از بابیت فدا کرد، پس از شیوع بابیت و ایجاد چنددستگی در ایران، به کیش یهود خود بازگشت.

فوت مهسا امینی بهانه ای شد تا سازمان بهائیت و بهائیان سازمانی با آتش افروزی، ثمره سال ها کاشت سیاست گفتمان نفرت را به همراه هم قطاران خود، در کف خیابان ها برداشت کنند . اما به راستی تشکیلاتی که در راه براندازی، حتی اصول مکتوب خود را زیر پای می گذارد، چگونه قابل اعتماد است و بهائیان معتقد، چه توجیهی برای پیروی از آن دارند؟!

یهودیان علنی، یعنی یهودیانی که مستقیماً از یهود به بابیت و بهائیت گرایش پیدا کردند، نقش مهمی در تثبیت و گسترش این فرقه ها ایفا کردند. در واقع جریان یهودی که با اسلام دشمنی می کرد با پوشش و ابزار بابیت و بهائیت، به صورت مخفی و علنی تلاش کرد تا به اسلام ضربه زده و نیرو و جریان موافق خود را در جوامع دیگر بپروراند.

مانکجی که در سابقه سال ها خدمتش به استعمار مسئولیت حمایت مالی از مزدوران انگلیس دیده می شود، حمایت های جدی از بابیت و بهائیت را در کارنامه دارد. او که به بهانه حمایت از زرتشتیان عازم ایران شده بود، اقداماتی نظیر ترویج بهائیت میان زرتشتیان، نسب سازی برای پیامبرنمای بهائی، پیگیری نگارش کتاب در ترویج بهائیت و... را انجام داد.

رسانه بهائی که به اسم آزادی و به بهانه فوت مهسا امینی مردم را به آشوب علیه حکومت فرا می خواند که پیامبرنمای بهائیت از آزادی خواهی نهی کرده و آن را مصداق حیوانیت می دانست! دعوت به آزادی خواهی از رسانه بهائی در حالی صورت می گرفت که پیامبرنمای بهائیت آزادی را در پیروی از اوامر خود و امرش را مساوی با اطاعت محض از حکومت معرفی کرد!

در پاسخ به اینکه آیا از ابتدای شکل گیری بهائیت، بحران های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی عامل گرایش به بهائیت و بهائی شدن افراد شده یا خیر، دو فرض قابل تصور است. اگر میان گرایش به بهائیت و بهائی شدن تفاوت قائل شویم، این عوامل شاید بتواند گرایش به بهائیت را افزایش دهد؛ اما هیچگاه نمی تواند عامل شیوع بهائیت به معنای باور قلبی به آن شود.